Het werk van een priester wordt vaak gekoppeld aan het bedienen van de sacramenten: eucharistie vieren, een ziekenzalving toedienen, biechthoren. Gelukkig doe ik nog veel meer, ik probeer aanwezig te zijn waar mensen samenkomen, praat met ze. Het gebeurt ook dat iemand voelt dat hij (of zij) voor een nieuwe uitdaging in zijn leven staat en een belangrijke beslissing wil nemen.
Ik word aangesproken, we luisteren naar elkaar. We gaan samen een eindje op weg en dan vraag ik al snel aan die ander om een schrift aan te schaffen en op te schrijven wat hij voelt bij de verschillende keuzemogelijkheden. Bij welke keuze die je ook maakt, je zult altijd iets moeten loslaten. Ik zeg niet ‘haten’ zoals in het evangelie staat, ik heb het liever over ‘loslaten’ en ook dat kan behoorlijk pijnlijk zijn. Natuurlijk zijn er ook mensen die gemakkelijk van het een naar het ander switchen. Dat is niet altijd even duurzaam. Ik merk dat zo’n schrift werkt. En als je eventueel later denkt heb ik wel goed gekozen, dan kun je altijd nalezen hoe je tot een keuze bent gekomen. Het is boeiend om met iemand zo’n stukje weg te gaan.
Maar met of zonder schrift: loslaten hoort bij mens-zijn. Ouders moeten hun kinderen ’n keer loslaten en kinderen gaan het huis uit en komen in een andere verhouding tot hun ouders te staan. Velen onder jullie hebben dit ervaren. Ik vind het steeds pijnlijk om bij een begrafenis te merken dat een van de kinderen zich afgewend heeft, zijn ouders heeft losgelaten, maar dan met ruzie. Het gebeurt echt niet alleen op de televisie in een programma als ‘familiediner’, het gebeurt ook in onze dorpen. Dan krijgt het woord ‘haten’, dat Jezus gebruikt, wel een erg pijnlijke klank.
Maar laten we stilstaan bij het loslaten ten goede, het loslaten dat je leven geeft omdat er een nieuwe uitdaging en nieuwe kansen geboden worden. Bijvoorbeeld een nieuwe baan, met nieuwe uitdagingen. Het hoeft geen oorlog te zijn die je goed moet voorbereiden, zoals ik in het evangelie hoor. Het kan ook gewoon een fijne nieuwe stap in je bestaan zijn. Ik beluister in die Blijde Boodschap van vandaag dat je goed moet overleggen, bij jezelf en met anderen. ‘Onderscheiden’ noemen we dat in onze religieuze traditie. Paus Franciscus is hierin – als jezuïet – een meester. Voor een goede onderscheiding moet je eerst alles in je laten opkomen. Paus Franciscus heeft dit ook toegepast op de hele kerk, wereldwijd. Hij noemt dat ‘het synodale proces’. Dat betekent dat hij wil dat iedere gelovige mag meespreken in de richting die vandaag de rooms-katholieke kerk dient op te gaan. U hoort het goed: iedere gelovige mag meespreken. Daarvoor vindt de paus dat het nodig is dat iedereen meepraat. Wereldwijd hebben alle bisschoppen nu hun verlanglijstjes – als ik het zo mag zeggen - ingeleverd in Rome. Een paar belangrijke lijnen worden al zichtbaar: laat iedereen meepraten bij de beleidskeuzes die worden genomen en zorg ook dat met name de vrouwen hun woordje meespreken, zorg er voor dat de kerk hartelijker wordt en ten derde: ga in gesprek met alle toonaangevende stromingen. Ik denk dan: als wereldwijd deze aanbevelingen naar Rome gaan (en er zijn er natuurlijk meer) dan moeten we dat in onze parochie ook doen. Je kunt deze zaken niet afschuiven op anderen. Verbeter de kerk en begin bij jezelf.
Ik denk niet dat Jezus dit allemaal zo direct gezegd heeft, zijn tijd was een andere. Hij heeft echter wel gezegd, zo hoorden we in het evangelie, dat je moet leren loslaten als je wilt dat de zaken veranderen. Volgens mij zijn we op die wijze leerling van Jezus. Als de tijden veranderen, dan zal ook onze geloofsgemeenschap, onze parochie, moeten veranderen. Het gaat er toch om in onze dagen mensen nabij te zijn met een hartelijke, Blijde Boodschap? Ik hoop dat wij samen hier in Heeswijk-Dinther en in de ommelanden laten merken dat iedere mens telt, dat iedere mens geliefd is bij God en dat wij – leerlingen van Jezus en dragers van een Blijde Boodschap – dit laten zien. Dat we af en toe eens bij elkaar gaan zitten om samen te praten hoe we als kerk ons profileren in de maatschappij van vandaag. Wat we dan dienen los te laten, en hoe we het gezicht van God kunnen zijn in deze tijd.
Joost Jansen
