2e zondag van Pasen – 24 april 2022 – afscheid parochie – 25 jaar priester
De wonden aanraken van iemand is heel kwetsbaar, intiem zelfs, voor beide partijen. Aanraken en aangeraakt worden. Die foto’s deel je niet op Facebook of Instagram.
Want wie wil zich verwond laten zien aan een ander? Wat je daar ziet is vaak niet het hele leven. Ik heb ervaren dat het aankijken van de wonden bij mijzelf, mij opent om ook de ander die verwond is door het leven, nabij te zijn. Wie vlucht voor zijn eigen wonden, zal blijven vluchten. De omgang met mijn eigen wonden ervaar ik het meest al trekkend, als pelgrim, soms met de heldere blik van de pelgrim van het beeldje en de milde glimlach om zijn mond. Door geregeld mijn eigen wonden aan te kijken, blijf ik gefocust op alles waar Jezus ook bekommerd om was. Lees de eerste lezing van deze viering in uw boekje er nog maar eens op na: voor zijn dood was Jezus sterk bezig met het genezen van mensen, naar lichaam en ziel. Zijn leerlingen hebben na Pasen eigenlijk hetzelfde gedaan, nu gesterkt door de opdracht van hun Heer en Meester om dit te doen tot aan de uiteinden van de wereld.
Er zijn niet alleen wonden bij mij en ieder van ons, er zijn ook de wonden van onze kerk, onze parochie. Ze komen niet alleen aan het licht wanneer mensen ziek worden of bij hun overlijden. Natuurlijk zijn dit momenten waarop we er intenser bij stil staan. Ik heb ervaren hoe verschillend mensen hiermee omgaan. In verzet, in acceptatie, in ogenschijnlijke onverschilligheid, ook met de reactie nu even door de zure appel heen bijten en dan is het voorbij. De onmacht om met aftakeling en sterven om te gaan, vind ik wel een wonde in onze samenleving. Er zijn natuurlijk de wonden in onze kerk rond Metoo, seksueel misbruik is altijd een overtreffende trap van machtsmisbruik. Wat is het dan een hulp (en ook een gave) dat we geregeld ons kunnen optrekken aan verhalen die we zojuist hebben gehoord. Het verhaal van onze gelovige traditie raakt aan alle ervaringen die wij mensen kunnen hebben, de Bijbel is voertuig van levenswijsheid. Maar ook het verhaal dat deze kruisweg hier in de kerk ons vertelt. Een gewonde mens, een lijdende en stervende, helpt ons in ons eigen kwetsbare bestaan. Wie dit verhaal volgt en gedenkt, wordt vrij. ‘Remember me’, ‘gedenk me’, niet als een weg van noodlot, maar om rust te krijgen in je hart. We hebben het gehoord in die prachtige klaagzang.
De wonden bij mijzelf, de wonden in onze geloofsgemeenschappen waarin ik me zo graag beweeg: er zijn ook de wonden in onze grote wereld. Waar worden we het meest door geraakt? Niet door massale bombardementen of een hongersnood, een overstroming of ander natuurgeweld. We worden het meest geraakt door het lijkje van een jongetje op het strand, de hoopvolle cellist te midden van verwoeste flatgebouwen, een paus Franciscus die op een leeg Sint Pietersplein bidt te midden van een verwoestende pandemie en zegt: wij zitten allemaal in het zelfde schuitje en we moeten Jezus wakker bidden. Ik kan evengoed aanvoeren de wonden geslagen in onze welvaartsmaatschappij waar één op de zes huishoudens – de cijfers voor Bernheze - in een zorgelijke financiële situatie verkeert. De eerste en belangrijkste stap blijft steeds: raak die wonden aan en sluit je ogen niet. Niet voor de wonden in je zelf, niet voor de wonden in je eigen geloofsgemeenschap, niet voor de wonden in onze wereld.
Ik kan en wil getuigen dat dit alles niet droevig is, het is een realistisch verhaal. Ik heb ervaren dat juist in het afdalen naar het diepste puntje in mijzelf, ik leven heb ontvangen. Én optimisme en blijdschap. Vijfenvijftig jaar geleden gaf de novicemeester van toen mij een spreuk van de apostel Paulus mee: God houdt van een blijmoedige gever. Daar probeer ik maar naar te leven. Ook om vandaag dankbaar te zijn voor alles wat jullie en zovele anderen mij hebben gegeven, waarin ik ook de hand van de goede God in mag herkennen. Ik kan niet anders dan op deze weg voort te gaan, als pelgrim, met vele ontmoetingen, met vele ontboezemingen (noem het biechten) van tochtgenoten, van bijeenkomen om dat boeiende verhaal van God met mensen te gedenken – Remember Me – om het brood en de beker te delen in Gods naam. Of je het gelooft of niet… dit is mijn leven en dat bestaan wil ik nog vele jaren – vanuit een andere positie - met jullie delen.
Joost Jansen – Abdij van Berne
