Het gaat de goede kant op. Langzaam maar gestaag kunnen we weer terug naar ons leven van voor de pandemie. Het aantal gevaccineerden neemt in rap tempo toe, de twintigers zijn zelfs al aan de beurt.
Het is fijn dat de middelbare scholieren weer elke dag naar school mogen, we weer naar musea en bioscopen kunnen, sommige festivals hun poorten weer openen, de terrassen gezellig druk zijn en we weer wat meer bezoek thuis kunnen ontvangen. Het zijn cadeautjes, na een lange periode van sociale onthouding, zelfdiscipline, zorgen en angst.
Bernheze kleurt oranje
Sinds een paar dagen kleurt Bernheze hier en daar oranje, vanwege de belangrijkste bijzaak in het leven: voetbal. Ineens gaat het niet meer alleen over besmettingscijfers, maar over de vraag of 4-3-3 toch niet beter is dan 5-3-2. Voorlopig krijgt Frank de Boer toch maar mooi gelijk, na de spannende overwinning op Oekraïne van afgelopen zondag. Als de wedstrijd donderdag tegen Oostenrijk ook drie punten oplevert, biedt zelfs het EK weer een sprankje hoop en plezier na ellendige tijden.
Ommetjes
Gelukkig ligt de pandemie bijna achter ons. We zijn er bijna. Ik snak er naar om straks het mondkapje af te doen en niet zo krampachtig op die anderhalve meter te hoeven letten. Toch heeft de coronaperiode me ook veel gebracht. Ik heb (noodgedwongen) geleerd om te genieten van rust. Ik ben het kleine nog meer gaan waarderen. En ik heb me het digitaal vergaderen eigen gemaakt; een tijdbesparend alternatief voor overleg in vergaderzaaltjes. Dat blijf ik zeker (deels) doen. Maar het meeste nog heb ik genoten van m’n ommetjes met inwoners. Omdat ik het een-op-een contact zo miste, vroeg ik mensen om met me te wandelen. Zo’n dertig inwoners reageerden en dat leverde ontwapende, vrolijke, indringende en verrassende gesprekken op. Ik dank iedereen voor het samen oplopen. Het was heel waardevol.
