We naderen het einde van de Veertigdagentijd, we naderen het einde van het Johannesevangelie.
Jezus' optreden gaat gepaard met toenemende spanningen tussen Hem en de religieuze leiders, de Farizeeën en Schriftgeleerden.
Deze spanningen bereiken een hoogtepunt als Jezus tegen het einde van zijn leven Jeruzalem binnentrekt. Iedereen voelt het aankomen: hier zal Hij aan zijn einde komen…
Stel u eens voor hoe dat gegaan zal zijn: in Jeruzalem is het een drukte van jewelste, het zijn de dagen in de aanloop naar het grote feest van Pesach. Karavanen arriveren in de stad. Overal ezels, kamelen, schapen, rundvee en paarden. En naar schatting zo'n 100,000 pelgrims, in tentenkampen! Processiegroepen trekken psalmenzingend op naar de Tempel. En… de Romeinse bezetter - die wars is van élke vorm van onrust - verkeert in de hoogste staat van paraatheid! Zal de vlam in de pan slaan?
In déze situatie komen enkele Grieken - die symbool staan voor de heidense wereld - op Jezus' leerlingen af: zij willen Jezus spreken. Maar willen zij Hem alleen maar spreken? In het Grieks staat eigenlijk 'zien' in plaats van 'spreken'. Zij willen dus méér, ze willen Hem leren kennen, in Hem geloven, misschien zelfs vólgeling worden. Welnu, Jezus geeft met zoveel woorden aan dat dat een hachelijke zaak is… Hij zegt: 'Als de graankorrel niet in de aarde valt blijft hij alleen; maar als hij sterft brengt hij veel vrucht voort'. En: 'Wil iemand mij dienen, dan moet hij mij volgen'. Met andere woorden: Weet waar je aan begint!
Maar Jezus zegt dit alles niet met bravoer, in de zin van: kijk mij eens, de Messias…! En: 'Wie durft?' Integendeel. Jezus zegt: 'Nu is mijn ziel ontroerd'. Beter vertaald staat er 'onthutst': Jezus is er helemaal van ondersteboven! Maar ondanks dat alles gaat Jezus het gevaar niet uit de weg: Vastberaden vervolgt Hij zijn missie. We herinneren ons dat Jezus eerder in het evangelie steeds zei: 'mijn uur is nog niet gekomen…' Welnu: nu is dat uur dan eindelijk gekomen. En we weten hoe het zal eindigen: Hij zal sterven aan het kruis, de meest verachtelijk dood die misdadigers ten deel kon vallen...
De evangelist Johannes nu - die zijn getuigenis steeds graag aan de hand van tegenstellingen presenteert - zet die verachtelijke kruisdood - héél verrassend - in een geheel nieuw daglicht, het kruis krijgt bij hem een geheel niéuwe interpretatie: Door zijn verheffing aan het kruis zal Jezus' goddelijke verhevenheid ten volle worden geopenbaard. Alle tegenstellingen bij Johannes bereiken hier het absolute hoogtepunt: arm versus rijk… geringen versus aanzienlijken… En nu dus het toppunt: Sterven versus Leven, vernedering versus goddelijke verheerlijking…!
Sterven om te leven… Hoe je het ook wendt of keert: het blijft een groot mysterie… Misschien mogen wij hieruit hoop putten, dat wanneer alles zwart en duister lijkt er misschien tóch hoop gloort, dat wanneer wij tegenslagen te verduren hebben, wij hieruit wellicht gesterkt tevoorschijn kunnen komen…
Sterven om te leven… Hoe je het ook wendt of keert: het blijft een groot mysterie… Ik denk, dat de zin van het lijden nooit echt zal kunnen worden doorgrond. Christus' kruisdood leidde tot zijn verheerlijking bij God de Vader, en voor wie in hem geloven tot verlossing en doorgang naar eeuwig geluk… Als je hierover nadenkt eigenlijk ónbegrijpelijk, maar dat is wél wat Jezus ons belooft.
Mogen wij met dié belofte, met deze Blijde Boodschap de laatste stappen zetten op weg naar Pasen, het feest van Christus' Verrijzenis. En niet alleen van zíjn verrijzenis: het is het feest van de belofte van eeuwig leven voor óns allen, voor allen die in Hem geloven en Hem daadwerkelijk navolgen, met vallen en opstaan… Eeuwig leven dat niet slechts ligt voorbij de dood, maar dat reeds nú begint, in het hier en nu op déze aarde.
Pastor Frank van Roermund o.praem.
