Het klink wat bedreigend: we kennen dag noch uur… Je weet niet wanneer corona toeslaat in je eigen omgeving of misschien wel in je eigen leefverband. We treffen maatregelen, we zijn aandachtig, waakzaam zo je wilt. We weten dat anderen er lichtvoetiger over denken, misschien onbesuisder: ‘Ik ben jong, mij zal het niet overkomen.’ Totdat…
Merkt u dat dit verhaal over de vijf domme en de vijf verstandige meisjes niet zo ver van ons afstaat?
Ik vroeg mij af wat ik belangrijke voeding vind om mijn lamp brandend te houden, misschien wel onze lampen brandend te houden. Zelf heb ik het nodig om ’s ochtends wat stil in onze abdijkerk te zitten voordat de vieringen beginnen en ik verder mijn dagelijkse bezigheden heb in de parochie. Maar wat hebben we als geloofsgemeenschap nodig om onze lampen brandend te houden? Je kunt natuurlijk gefocust zijn op het buiten houden van het coronavirus. Dat moet ook maar het is defensief. Er zijn ongetwijfeld ook positieve dingen te noemen, zaken die ons energie geven om met alle beperkingen om te gaan en wellicht ons voordeel er mee te doen.
Ik merk bij mijzelf dat ik creatief zoek om met mensen in contact te komen. De telefoon is een mooi communicatiemiddel, facebook, website, af en toe een vlog (dat is een filmpje via de social media). Ik ben ook blij met een veel groter netwerk dat ik kan aanspreken, al is het maar om te zeggen dat we nu even niet bij elkaar kunnen komen. Meer aan huis gekluisterd, besteed ik meer tijd aan wat bezinning: even nadenken over hoe mijn leven nu verloopt. Wat wil God met mij, de tijd die me nog gegeven is? Zo werk ik aan energie, je zou kunnen zeggen aan ‘olie’, voor mijn ziel. Die wijze meisjes waren daar ook op gericht. Dan kan ik begrijpen dat ze hun olie niet konden delen, want zo’n instelling kun je niet delen, je kunt het alleen maar voorleven in de hoop dat die andere vijf het overnemen.
Ik moet op deze zondag ook denken aan hoe de heilige Willibrord zich gevoed heeft om uit Engeland naar het vasteland van Europa te trekken en overal de Blijde Boodschap rond te brengen. Bij hem ging het om mensen te bevrijden van angsten, angsten voor geesten die in bomen en moerassen mensen van die tijd bedreigden. Een soort permanente Halloween, u hebt de afgelopen week de foto’s gezien. Willibrord – van wie we gisteren het feest vierden en dan is het vandaag Willibrordzondag – bracht mensen vertrouwen, geloof dat het eens beter zou worden. In plaats van angst: vertrouwen. Dat hoop ik ook voor veel mensen vandaag, want er is veel angst rond het coronavirus. En angst verlamt. Tegenover angst is maar één remedie: vertrouwen. Vertrouwen dat voldoende olie, energie geeft om je lamp brandend te houden.
Nogmaals: waar halen we voldoende olie, energie vandaan om de lamp van het vertrouwen brandend te houden? Ik denk dat we daarom hier bij elkaar zijn. Elkaar vertrouwen geven, je kunt dat niet alleen. Dankbaar zijn om het geloof in een God die ons onvoorwaardelijk accepteert zoals we zijn, ook dat is bron voor vertrouwen. Vertrouwen in ons zelf en vertrouwen in elkaar. Dan groeit een gemeenschap en die groep mensen – noem het parochie, noem het kerk - zal ongetwijfeld vertrouwen uitstralen en mensen nabij zijn. Ik vind dat we zo bedoeld zijn als kerk, als parochie.
We houden ons lampen ook brandend als we geregeld bidden. De nu gekozen president van de Verenigde Staten – Biden - ging op de ochtend van de verkiezingsdag naar de mis in zijn dorpskerk. Hij heeft altijd een rozenkrans in zijn zak. Hij heeft het gebed nodig om gefocust te blijven en niet te vervallen in schelden en tieren zoals zijn voorganger. Hij houdt zijn lamp brandend.
Hoe houden wij onze lampen brandend? Ik weet hoe ik het zelf doe. En u: hoe houdt u uw lampen brandend? Ik denk dat het in deze spannende tijden belangrijk is, niet alleen te midden van veel angst vertrouwen te blijven houden en uit te stralen, maar ook om zelf in balans te blijven.
Joost Jansen, pastoor
