‘God, wat moet ik nu doen?’ Of – als je de naam God wilt vermijden – ‘Hemeltje lief…’ Wanneer zeg je zo iets? Als je er niet onmiddellijk uitkomt. Je wordt gevraagd om mee te gaan ’n weekje Zwitserland en er staan al verschillende werkafspraken in je agenda. Dat dilemma is nog eenvoudig, zou ik zeggen.
Of de valkuil van de belastingdienst: je weet dat er soms door mensen met twee paspoorten gefraudeerd wordt, en dan scheer je ze allemaal maar over één kam. Ik zuig deze voorbeelden niet uit mijn duim. Ze gebeuren. Of je moet ergens ingrijpen, bijvoorbeeld op je werk. Je vraagt je af: doe ik het met ‘de botte bijl’ of met de zachte hand? Waar gaat het in al deze voorbeelden om? Het gaat om het onderscheiden tussen goed en kwaad, om het maken van keuzes, om helder te houden wat op den duur echt opbouwt. Wat is vruchtbaar op de langere termijn?
Deze vragen, deze reacties roept het evangelie vandaag bij me op. Het is dus uitermate actueel als we kijken naar onze samenleving. Overal rommelt het. In onze families of in onze kleine samenleving van Loosbroek/Dinther evenzeer. Wanneer dan corona aanvalt, komen de zaken nog scherper te liggen. Dan klinkt het mij als muziek in de oren dat in die oude wijsheidtekst (de eerste lezing) gesproken wordt over een God die inzicht geeft, wijsheid én ons de kans biedt om tot inkeer en omkeer. Want dan wordt mij gezegd: sta eens even stil, even passen op de plaats, waar gaat het in je leven om? Welke relatie staat centraal, de relatie tot mijn werk of de relatie met mijn vrouw/man/kinderen? Gaat het om werken of gaat om het leven en het liefhebben? Wanneer ik het zo stel dan zullen we allemaal kiezen voor de twee mogelijkheid. Maar in de praktijk?
Nu is de boodschap op deze zondag: laat rijp en groen naast elkaar staan. Selecteer niet te snel, je zou wel eens te overhaastig te werk kunnen gaan. Heb aandacht voor de onvermoede kanten in mensen. Schenk hen vertrouwen. Het betekent tevens dat je vertrouwen hebt in het zelf oplossend vermogen van een gemeenschap. In een gemeenschap hangt niet alles af van jou, er zijn ook andere mensen die het hart op de goede plaats hebben zitten. Luister ik wel genoeg?
Wie zich bezig houdt met de natuur heeft wel eens van het woord ‘ecologie’ gehoord. In verschillende samenstelling zien we het woordje ‘eco’ terug. Ik heb nu zelfs een eco-vignet op mijn auto anders kan ik bepaalde steden in Frankrijk niet in. Eco- duidt op de onderlinge betrokkenheid van planten en organismen op elkaar. Een tarweveld zonder enige klaproos of korenbloem geeft een mindere kwaliteit koren. Regenwormen in de grond geven lucht aan de aarde. Jezus in dit evangelie is een ecoloog, nog voordat het woord werd uitgevonden. In de menselijke samenleving gaat dit ook op. Mensen van allerlei maten en soorten geven elkaar leven. Verscheidenheid is rijkdom. Van de stad Babel, u weet wel die stad die God van zijn troon wilde stoten, was de zonde dat ze daar maar één soort mensen wilden. Geen tarwe en onkruid met elkaar laten opgroeien, alleen maar tarwe. In Denemarken zie je bijna geen mensen met het syndroom van Down, die zijn voor hun geboorte al geselecteerd. Men zorgt dat ze niet het levenslicht zien. Hoe sprankelend kan een samenleving zijn waarin deze kinderen én volwassenen met het syndroom van Down onder ons zijn. Ze geven glans en kleur aan het grote geheel. We moeten uitkijken dat we geen ééndimensionale wereld aan het scheppen zijn. Wat ik hier opmerk over mensen met het syndroom van Down geldt evenzeer voor andere atypische mensen. Hoe anders mensen zijn, hoe rijker ons samenleven. Ik ervaar dat ook in de abdij. Niet altijd even gemakkelijk, wel rijker.
Jezus geeft ons een wijze raad: laat tarwe en onkruid met elkaar opgroeien. Sta open voor Gods goede geest, niet alleen om het leven met verschillen uit te houden, maar ook om er van te genieten. Dit is ook de rijkdom van een kerk, van een parochie. Wij zijn in deze viering allemaal zo verschillend. Dat is rijkdom. Het maakt dat samen de veelkleurige rijkdom van God uitstralen!
Joost Jansen, pastoor
