Hebt u tijdens de lock down van de coronatijd rust gevonden? We waren meer thuis, we maakten geen grote reizen en thuiswerken werd gewoon. Maar hebt u rust gevonden? Zeker, er zijn mensen die in een ander ritme zijn gebracht. Veel ontspannener. Iemand vertelde: ‘Ik heb mijn buren nu eens echt gezien!’ En: ‘Wat is het toch mooi dichtbij huis.’
Een ander werd agressief, zo heftig zelfs dat demonstraties met geweld losbarstten. Rust blijft toch een lastig ding. Rust heeft niet alleen te maken met het stoppen van activiteiten. Echte rust vraagt om meer. En om dat ‘meer’ gaat het in het verhaal van Jezus, trouwens ook in de eerste lezing uit de profeet Zacharias.
Vooraf aan het verhaal van Jezus heeft Hij de leerlingen op stage gestuurd. Jezus heeft ze uitgezonden, twee aan twee, om net als Hij de Goede Boodschap rond te brengen. En ze hebben succes! De reactie van Jezus als ze terugkomen: Hij dankt God dat het ‘gelukt’ is en Hij beloont zijn leerlingen met een stukje vakantie: ‘Goed gedaan, jongens, rust nu maar wat uit.’ Die rust wordt hen gegund nadat ze zich hebben ingezet voor de goede zaak, niet voor hun eigen succes, niet om nog wat meer binnen te halen, niet om er zelf beter van te worden. Neen, rust nadat je je hebt ingezet voor anderen. Dat geeft voldoening.
Nu komen we al een beetje op het spoor wat echte rust inhoudt. Echte rust betekent niet het stopzetten van allerlei activiteiten, hoewel dat wel een onderdeel ervan kan zijn. Rust verwijst eerder naar harmonie, naar een netwerk waarin we elkaar tot rust brengen omdat er liefde gedeeld wordt. Rust heeft te maken met goede verhoudingen en met verbondenheid.
Hoe je hiertoe komt? Ik hoor weer die boodschap van de profeet Zacharias over een koning die op een ezel rijdt. Dat is niet doorsnee. Bij paus Franciscus zien we dat hij voor een Fiatje kiest. Dat gaat in de richting. Een koning op een ezel: het is het beeld dat je raakt, dat choqueert, dat je aan het denken zet. Wat de bedoeling is? Het gaat niet om veel spullen verzamelen. Het gaat om innerlijke bewustwording. Zeker vandaag hoogst actueel nu we nadenken over het tijdperk ‘na Corona’, na Covid-19. Voor € 20,- naar Barcelona om daar een voetbalwedstrijd te gaan zien, klopt vandaag niet meer. Onze samenleving vraagt nu om een andere omgang met alles wat ons in die rijke schepping met al die grondstoffen en mogelijkheden ter beschikking staat. Niet alles wat kan, mag ook en moeten we dan ook niet willen. We hebben de verantwoordelijkheid voor ons ‘gemeenschappelijk huis’, Gods goede Schepping. Bewuste keuzes worden nu van ons gevraagd willen we niet opnieuw in de onrust van een pandemie terecht komen.
U ziet: bij rust of onrust gaat het niet alleen over de rust of onrust in ons persoonlijk leven. Het gaat ook om onze wijze van samenleven. Anderen kunnen mij onrustig maken en ik anderen. Durf ik me een beetje in te houden om een medebroeder een kans te geven? Wat zich bij mij in de abdij afspeelt, gebeurt ook in uw gezinnen en families. Offeren we elkaar nieuwe kansen? Moeilijk woord: offeren. Het gaat om je zelf wat in te houden om een ander de kans te geven. Het zou dagelijkse kost moeten zijn in iedere vorm van samenleven, ook op het werk.
Ondanks alles verlangen wij naar rust. We reizen er voor soms duizenden kilometers in deze vakantietijd en niet iedereen vindt die rust. Je vindt de rust wel als je van binnen je oefent in mildheid ten aanzien van andere mensen. Als je bij wijze van spreken je eens laat vervoeren op een ezel en niet in een peperdure auto. Dit zijn wel keuzes die we zelf kunnen maken. En vooral: rust word je gegeven, die fabriceer je niet zelf. Rust is een gave, aan elkaar, maar ook vanuit de Bron van stilte die we in God leggen.
Joost Jansen, pastoor
