I can’t breathe: ik kan niet ademhalen. Na negen minuten met een knie op zijn nek tegen de grond aangedrukt, stierf George Floyd. Ieder van ons zou onder die omstandigheden gestorven zijn. Adem is van levensbelang voor iedere mens. Coronapatiënten moeten ook aan de zuurstof, in het uiterste geval onder narcose op een van de ic-bedden.
We weten het allemaal. Zuurstof, adem: zo belangrijk voor een levend lichaam. Ik denk dat het op het feest van vandaag gaat om adem, om ruimte, om leven, zelfs om eeuwig leven, hoorden we in het evangelie. Onze God zit niet opgesloten in een systeem maar is ruimte, is steeds anders naar gelang de omstandigheden, Hij – Drie-één – is adem, Geest.
Dit feest van de Drie-ene God ligt in de vervolg op Pasen, Hemelvaart, Pinksteren. Eerst hebben gevierd dat God, de Vader, zijn Zoon Jezus niet bij de doden laat maar Hem tot leven, tot liefde, wekt. Dat geeft al ruimte. We zien dat zich dan een gemeenschap vormt, ook nog eens sterk groeit: ze doen alles gemeenschappelijk, ze delen hun voedsel met elkaar, ze delen veel meer dingen, ze delen hun hart. Ze bidden, vieren eucharistie, mensen die in de put zitten, beuren ze op. Tot zover is dat heel mooi. Je kunt hier bij stilstaan en zeggen zo is het toch wel goed. Wij doen dit toch allemaal? In ieder geval proberen we het, wij dit handjevol mensen. Met Pinksteren – vorige zondag hebben we dit gevierd – wordt een stap verder gezet. Het gaat om levensadem, niet alleen voor je zelf maar voor de hele wereld. Het gaat er om over onze eigen grenzen heen te gaan. Dat doet de heilige Geest die zich geeft aan ieder die er voor open staat. Dat geeft vrijheid en vrijheid geeft adem, geeft leven, biedt de mogelijkheid om echt van elkaar te houden, zonder dwang. We can breathe, we kunnen ademhalen met Gods Geest. Als dit gemeengoed zou zijn dan zouden al die mensen in de afgelopen week dat niet met demonstraties hoeven op te eisen.
Misschien herinnert u zich nog de eerste lezing: Mozes met de twee stenen platen op de berg van God. Die twee stenen platen met de Tien Woorden van God, de Tien Geboden. Wanneer mensen de woorden ‘geboden van God’ horen dan gaan hun stekels opstaan zoals bij een egel. ‘Ik wil geen knechtende geboden, ik wil vrij zijn.’ Zou het daarom zijn dat Mozes met zijn geboden en wetten overwelfd wordt door de liefde van God, door zijn barmhartigheid. We hebben regels nodig, schijnt deze tekst te zeggen, maar wel binnen een klimaat van liefde, van mildheid en bemoediging. De regelmaat van de regels samen met de vrijheid van de liefde: zo zou het moeten zijn.
Men zegt dat het in ons geloof gaat om één God in drie personen: Vader, Zoon en heilige Geest. Dat is moeilijk uit te leggen. Dat ga ik ook niet doen, meer nog: wij gaan het niet doen en moeten het ook niet doen. God is geen onderwerp van moeilijke hersenactiviteit of hogere wiskunde, drie die toch één zijn. Luisterend naar de actualiteit van onze dagen – George Floyd en corona – dan hoor ik in dat geheim van God Drie-één: adem, geest, geestkracht, een beweging die nooit ophoudt. Het gaat om liefde tussen die drie en die drie – die toch weer één zijn - wil ons er in betrekken. Daarom ook zien we bij mensen die echt van elkaar houden dat ze speels kunnen zijn, creatief en niet blijven steken in ‘zo hebben we het altijd gedaan’. Het gaat bij die God van ons – Vader, Zoon en heilige Geest – om ontmoeten, om elkaar te stimuleren, ieder op zijn eigen manier, de een als Vader, de ander als Zoon en de ander als een goede Geest, als liefde en verbondenheid. God zegt eigenlijk tegen ons: zo moeten jullie dat ook doen. Daar wordt de wereld beter van. Dan kunnen mensen weer vrijuit ademen en worden ze niet – figuurlijk gesproken – met een knie op hun nek tegen de grond gedrukt. Onze samenleving, onze wereld die los moet komen van al die coronaverschrikkingen vraagt er om.
Het is fijn dat we weer in deze kerk kunnen ademhalen en door elkaar worden bezield. Belangrijk elkaar te zien en te voelen. Dat gaat verder dan een mis via de televisie. Dat we de komende week kunnen blijven ademhalen, Gods goede Geest naar elkaar ademen. We can breathe!
