Op het moment dat ik dit schrijf, beleven we de warmste Koningsdag sinds jaren. De zon schijnt er vrolijk op los aan een strakblauwe hemel. De vogels kwetteren dat het een lieve lust is en de natuur is uitbundiger dan ooit.
Binnenkort mogen onze jongste kinderen weer naar school en de kinderopvang en onder begeleiding buiten sporten. Dat is prettig en biedt eindelijk wat perspectief in deze moeilijke tijd.
En toch staat dit allemaal in schril contrast met de situatie waarin Bernheze zich bevindt en de gemoedstoestand die daarbij hoort. Het coronavirus is nog niet ingedamd en eist nog steeds slachtoffers. Afscheid nemen van een dierbare, is door de coronamaatregelen anders dan anders: geen drukke afscheidsbijeenkomst, geen troostend fysiek contact. Dit maakt het afscheid nemen extra verdrietig.
Vorige week werden we opgeschrikt door een bruut steekincident waarbij de 18-jarige Rik van de Rakt om het leven kwam. Ongelofelijk en afschuwelijk dat zoiets kan gebeuren. Mijn hart brak toen ik het nieuws hoorde, dit is niet te bevatten. Er zijn terecht nog veel vragen over deze daad. Vragen die ik ook heb. De verdachte is voorgeleid en het strafrechtelijk onderzoek is gestart.
Onder normale omstandigheden zou ik bij de ouders op bezoek zijn gegaan. Voor een troostend woord of een arm om de schouder. Dan zou ik uitdrukking kunnen geven aan het feit dat de dood van hun zoon niemand onberoerd laat. Nu moest ik dat via een telefoontje doen, en dat doet pijn.
Ook herdenken op 4 mei zal dit jaar anders zijn dan alle voorgaande jaren. Geen bijeenkomst om gezamenlijk de oorlogsslachtoffers te herdenken. Ook dit zal in huiselijke kring moeten plaatsvinden.
Laten we in deze dagen goed op elkaar letten en extra denken aan de mensen met verlies en verdriet. Door verbondenheid bieden we steun.
