Beste inwoners van Bernheze,
We staan met z’n allen al ruim een maand op sociaal rantsoen. Sinds die tijd schudden we elkaar geen handen meer, komen we niet meer samen in groepen,kunnen we onze ouders of opa’s en oma’s in verzorgingshuizen niet meer bezoeken
en houden we anderhalve meter afstand. Vier weken is best een lange tijd, en toch wil het maar moeilijk wennen.
Af en toe als ik ‘s ochtends wakker word, denk ik dat alles een boze droom is. Om me nog geen seconde later te realiseren dat dit de nieuwe werkelijkheid is. Een werkelijkheid met beperkingen, waarvan we niet weten wanneer die eindigt. We voegen ons ernaar en vinden nieuwe wegen om elkaar te steunen.
Ik ben onder de indruk van de veerkracht en verbondenheid in Bernheze. Het is mooi om te zien hoe in elk dorp mensen naar elkaar omkijken. Er zijn bijvoorbeeld telefooncirkels gemaakt, van mensen die elkaar elke dag even bellen. Of er wordt voor elkaar gekookt of boodschappen gedaan. Het valt me op dat gesprekken intenser worden. Op de vraag ‘Hoe gaat het met je?’, volgt lang niet altijd meer een sociaal wenselijk antwoord.
We zijn noodgedwongen anders gaan rouwen en afscheid gaan nemen van overledenen. Ook dat moet op afstand, zonder grote samenkomsten. Nabestaanden vertellen me hoe moeilijk dat is, omdat ze juist nu zo verlangen naar een arm om de schouder of vrienden en buren die even binnenlopen. Laten we hen bijstaan.
En zullen we de maatregelen gewoon volhouden, zo lang als nodig is? Voor de mensen die besmet zijn en voor de artsen, verpleegkundigen en (thuis)zorgmedewerkers die hen verzorgen. Samen dammen we het virus is. De eerste tekenen zijn voorzichtig positief. Houd vol.
Marieke Moorman
Burgemeester
