Ooit was er een tijd vóór Corona. Dat is nog niet zo lang geleden, maar het lijkt toch al heel ver weg. Zonder dat ik het toen wist, deed ik in die periode hele normale dingen voor de laatste keer.
Die staan in m’n geheugen gegrift: De laatste keer dat ik iemand de hand schudde (de gemeentelijke advocaat), de laatste film die ik in de bioscoop zag (Parasite in de Verkadefabriek), de laatste keer dat ik buiten de deur at (in ‘t Oude Raadhuis in Heesch), m’n laatste museumbezoek (Stedelijk Museum Breda) en de laatste keer in het voetbalstadion (Willem II - Groningen: 3 - 1).
Nu is het de tijd van Corona, we zitten er middenin. Een nare, verdrietige, onwerkelijke, alles-is-anders-tijd. Het is ook een periode waarin ik dingen voor de eerste keer doe: troosten op anderhalve meter afstand, videovergaderen met het college, meer thuis zijn dan weg zijn, Skypen met m’n ouders en een training ‘voorzitten van een digitale raadsvergadering’ volgen.
Ooit komt er een tijd ná Corona. Daar kan ik nu al van dromen. Een periode waarin we elkaar weer kunnen omhelzen, met elkaar mogen feesten, naar school gaan, op het terras zitten, collega’s ‘in het echt’ spreken of gewoon ons ding doen. Misschien wel bewuster en anders dan voorheen. Omdat we dan weten hoe kwetsbaar we waren.
Maar zover is het nog lang niet. Tot die tijd: blijf zoveel mogelijk thuis (ook bij mooi weer), houd afstand en was vaker uw handen. En bovenal: houd moed en hoop. Samen kunnen we dit.
