Ik weet nog dat ik op de Berg van de Gedaanteverandering in Israël, Galilea, naar boven liep. De taxi had ons aan de voet afgezet. We klommen omhoog. Het was anders dan het bestijgen van zo maar een heuvel of berg. Het had iets magisch voor mij. Het leek ook alsof de vogels en de krekels een ander geluid maakten. Ik weet, het is inbeelding, maar toch…
De drie vrienden die met Jezus omhoog gingen hadden waarschijnlijk ook zo iets. Jezus was nu zo’n anderhalf jaar bezig met het uitdragen van zijn boodschap en de eerste weerstand werd ook zichtbaar. Jezus had het nodig om zich te bezinnen. Er gebeurt echter veel meer dan iemand zou verwachten. Er komt een bemoediging, een bevestiging van God. Jezus in het licht gezet. En: het woord van God dat Jezus zijn Welbeminde is, degene die Ik lief heb. Luister er maar naar. Dat is openbarend, het is een steun op onze weg naar Pasen. Daarom krijgen we deze lezingen van op-weg-gaan-met-een-zegen bij Abram, het verhaal van die halteplaats op de Berg vooraleer de echte weg naar Jeruzalem wordt gegaan.
Jezus had het nodig zich te bezinnen. Hebben wij dat ook? Dat is toch een van de doelen van de vastentijd, de veertig dagen op weg naar Pasen? Het gaat niet alleen om het vasten, om het geven van geld voor een goed project, het gaat ook om even stil te staan bij waar het in je eigen geloof om gaat. Wat geloof je eigenlijk? Natuurlijk zeggen we straks de geloofsbelijdenis op: Ik geloof in God de almachtige Vader… Dat is goed, maar wat doet het je? Je kunt veel van het geloof afweten, je kunt het misschien ook goed uitleggen, maar dan zijn we er nog niet. Daaronder moet een bezieling zitten en een mededogen met de ander. Jezus zegt ook aan het einde van het evangelie: wees zuinig met deze ervaring. Deel het mondjesmaat met de ander en heb steeds in de gaten of die ander het wel aan kan. Je bent dus eerder gericht op de ander dan op wat je zelf meent dat je als je eigen geloof moet uitdragen. Verkondiging van de Blijde Boodschap betekent communiceren. Is communicatie!
Dat is zo bij ons, maar ik zie het ook bij Jezus in dit verhaal. Ik zie het bij Abram in de eerste lezing. Abram wordt aangesproken en hij reageert. Abram wordt gezegend en die zegen heeft hij hard nodig om de lange reis naar het Beloofde Land te gaan. Ook Jezus blijft in gesprek, Hij praat met Mozes en Elia. Dat kan toch niet, die waren toch allang dood? Wanneer ik mijn Bijbel opensla en ik lees de verhalen van Mozes en Elia dan ga ook ik in gesprek met deze twee giganten. Ik lees nooit louter de woorden, ik kruip in het verhaal, ik probeer het me voor te stellen en ik ga bij mijzelf na hoe ik gereageerd zou hebben. Zo praat ik met hen, hoewel ze allang dood zijn. Maar dan blijven ze wel levend. Ik heb deze manier van Bijbellezen geleerd van Jezus, we hebben het zelf in het evangelie gehoord. Begrijpt u: dan gaat het niet meer om wat feiten op een rij, of om een kurkdroge theologie, dan gaat het om een gesprek, om communicatie, om ontmoeting met iemand die 2000 jaar geleden gestorven is maar die toch echt de Levende is.
Jezus gaat echter ook het gesprek aan met zijn drie vrienden en maant ze tot voorzichtigheid. Je hebt er vandaag niets aan om agressief je geloof uit te dragen. Onze tijd vraagt om een bijzondere benadering. Neem het verhaal van Jezus op, laat je gezeggen en je houding zal er een zijn van mildheid, open, oprecht en eerlijk. Het kan zijn dat iemand opmerkt: ‘Dat doe je zeker omdat je gelooft?’ Daarvoor hoef je echt geen geloofsprofessional te zijn zoals een pastoor. Het gebeurt ook bij parochianen in deze dorpen en daar ben ik trots op. Getuigen van je geloof door je manier van leven.
Op weg naar Pasen worden we uitgedaagd, natuurlijk om het vastenproject te steunen, natuurlijk om je hier en daar wat te ontzeggen, maar vandaag wil ik toch ook aandacht voor je persoonlijke geraaktheid. Je kunt niets overdragen wanneer je het zelf niet eerst hebt doorleefd en ervaren. Kunnen we ons laten raken door God, door Jezus, door hun Geest. Kan ik me laten raken? Kunnen we allemaal hier in deze kerk geraakt worden?
pastor Joost Jansen
