Twee mensen op leeftijd die een jong stel zien met hun kindje. Wat zal er worden van dit kind? Veel ouders vragen zich dit af. Of, als we het anders zeggen: ‘Waar moet het naar toe met deze generatie?’ wanneer het televisiejournaal vertelt van een jongen van veertien die een jongen van vijftien met een mes neersteekt.
We zien hier in de Tempel van Jeruzalem twee mensen op leeftijd: Simeon en Hanna, ze vertegenwoordigen een rijke geschiedenis en ze zijn er trots op. Dat is al heel wat: trots zijn op je geschiedenis en die graag willen doorgeven aan dat jonge stel met hun kindje. Hoe bescheiden is de situatie, hoe klein en verborgen en toch gebeurt daar overdracht, overdracht van waarden!
Wat komen Jozef en Maria doen? Ook wat ze vanuit hun traditie hebben geleerd: je kind opdragen aan God. Moet dat dan met Jezus? Hij is toch Zoon van God? Jezus zal zelf later zeggen aan Johannes de Doper: ‘Laat het maar gebeuren'. Zo moet je dat doen: meegaan in hoe gelovige mensen hun leven inrichten. Het gaat er niet om alles zelf uit te vinden. Jezus wordt opgedragen aan God net zoals wij bij ons doopsel ook opgedragen zijn aan God. Daarom zitten we nu hier in deze kerk. Dat doopsel van toen heeft een krachtige uitwerking gehad. Realiseren we ons dit? Trouw aan de overgeleverde waarden blijft bijzonder. Net zo bijzonder als die Simeon en Hanna die hun leven hebben gewijd aan de dienst van God in het Huis van God.
Hoe krijgt die Simeon dat voor elkaar? Ik lees in het evangelie dat de Geest hem drijft. Daar wordt een tipje van de sluier opgelicht. De Geest is aan het werk. Aan de andere kant is het een vrije keuze van Simeon om de Geest in hem te laten werken. Het gaat altijd om een samenwerking. Ieder van ons blijft vrij, er wordt slechts een aanbod gedaan waarop je kunt ingaan, in alle vrijheid. Maar die Simeon heeft het toch maar aan zich laten gebeuren. Weet u: ik zeg de laatste tijd vaker ‘aan zich laten gebeuren, aan mij laten gebeuren.’ Misschien omdat ik wat ouder ben geworden, wie weet. Vroeger heb ik vaker gezegd: ik heb het gedaan, ikzelf in alle vrijheid. Het aan me laten gebeuren schakelt de vrijheid niet uit. Ik ben me vandaag echter meer bewust van Gods werking in me.
Het feest van vandaag doet mij stilstaan bij de kracht van de oude garde in onze kerk, in onze parochie. Ik ben heel blij met onze pastor Isabel. We schelen veertig jaar en ik zie hoe jonge ouders worden geraakt door haar uitstraling en door haar geloof. Ze is meestal nog jonger dan de ouders van de eerste communicanten! Ik hoor vaak rondom pastor Isabel: zie je wel zij weet de jongeren te raken. En dat is waar. Ik zie echter dat kinderen en jongeren met hun vragen ook bij hun grootouders aankomen. Hun eigen ouders hebben het vaak te druk en zijn blij na een dag hard werken om even geen sores aan hun hoofd te hebben. De grootouders zijn de Simeons en Hanna’s van onze tijd! Zij kunnen door hun luisterend oor en door hun levenservaring kinderen en jongeren wijzen op de waarden die we vanuit ons geloof ontvangen hebben. Zij voorkomen misschien ook dat jongeren een mes trekken en een klasgenoot overhoop steken. Wanneer dit gebeurt dan is er iets mis in het netwerk van deze jongeren, dat weten we.
Er wordt weinig stilgestaan bij de terugkeer van Jezus naar huis, naar Nazareth. Hij gaat gezegend terug en Jozef en Maria ook. Hij is opgedragen aan God. Als religieus ben ik ook opgedragen aan God. Wij zijn allemaal bij ons doopsel opgedragen aan God, daarom is er vandaag een terugkomviering van de dopelingen en hun ouders van het afgelopen jaar. En dan? Hoe gaan we er mee om? Wanneer ik maar één moment op de dag, misschien ’s ochtends of ’s avonds voor het slapen gaan God dank voor zijn steun en bemoediging, dan geeft dit mijn dag en mijn nacht een bijzondere glans. Ik weet dan waarvoor ik uiteindelijk besta. Ik kan dan net zoals die Simeon zeggen: laat Heer uw dienaar maar gaan, laat mij maar veilig slapen gaan, laat mij maar met liefde de dag beginnen. Dit geeft vrede. Belangeloos.
Joost Jansen
