Ik was een bos sleutels kwijt, de sleutels van gebouwen binnen de parochie. Ik heb gezocht, niets. Drie weken later heb ik ze gevonden, in de zitting van mijn autostoel. U begrijpt dat dit me bezig hield. Hoe langer het duurde, hoe meer betekenis die sleutels kregen.
De vele aspecten van een sleutel kwamen naar voren: een deur openen, niet alleen voor mijzelf maar ook voor de mensen die ik wil ontvangen.
Uiteindelijk ook de deur van het Huis van God. Ik wil niet zo ver gaan dat ik me zelf ging vergelijken met de heilige Petrus, de sleuteldrager onder de apostelen, maar het scheelde niet veel.
Zo iets moet ook geweest zij bij het verliezen van dat ene schaap, van die ene drachme. Er zit altijd een verhaal achter. Het feit – één schaap op de honderd, dus 1 %, of één drachme van de tien, dat is 10 % - kan klein zijn, soms verwaarloosbaar. Maar de emotie, de gehechtheid, het gevoel is belangrijk. En dat gevoel wordt nog belangrijker als het om heilige zaken gaat zoals in de eerste lezing als de ontvluchte slaven uit Egypte een afgodsbeeld maken. Die God van hen is zo ver weg, helpt Hij nog wel? We willen iets in handen hebben, iets concreets: laten we dan maar een stierenbeeld maken.
Of het nu een stierenbeeld is, een bos sleutels, of de overdaad aan spullen die we vandaag menen te moeten hebben om mee te liften met de vele hypes, onze aandacht gaat vaak uit naar zaken die er niet echt toe doen. Natuurlijk is het leuk om bepaalde dingetjes te hebben, we weten echter dat we er niets van kunnen meenemen als we van dit aardse heengaan. Het gaat uiteindelijk om waar je hart naar uitgaat, naar dat wat je ziel raakt. Toen ik mijn bos sleutels wat langer kwijt was, ging het op den duur niet meer over de sleutels. Het ging om relaties, het ging om gemis en weer terugvinden, het ging om mijn verantwoordelijkheid binnen deze parochie. Het gaat er uiteindelijk om: hoe bouw ik aan dat huis van God, aan dat Rijk van God.
Hier ben je nooit gen zekerheid. Het verhaal van het stierenbeeld in de eerste lezing gaat om vertrouwen. Ook als God er voor kiest om niet rechtsreeks in te grijpen maar het altijd speelt via mensen die van Hem zijn. Het vraagt veel van ons om louter te leven van vertrouwen niet wetend wat de toekomst brengt. En tegelijkertijd te onderkennen dat er ook aan onze handel en wandel vaak iets schort. Wij zijn geen heiligen en we moeten ons steeds herpakken. In onze christelijke traditie noemen we dat: bekeren. Niet voor niets dat we iedere viering beginnen met een schuldbelijdenis, niet om even uit te pakken met een lijst van zonden, maar gewoon om te erkennen dat we echt niet altijd even zuiver in het leven staan, dat we altijd verbetering behoeven.
Maar… en dat is het mooie in ons geloof, ook het mooie in de parabels van Jezus: we worden gezocht, we worden opgenomen, je bent blij als je wordt gevonden. We zijn en blijven – hoe hoog onze leeftijd ook is – kinderen van God en een kind kan altijd weer bij zijn vader en moeder terecht, wat er ook gebeurd is. Tenminste zo zou het moeten zijn.
Alleen al dit vertrouwen moet ons een geweldige kracht geven waardoor we elke uitdaging, elke strubbeling het hoofd kunnen bieden. Vertrouwen en het geloof dat je altijd weer gevonden wordt en welkom bent, zijn krachtige instrumenten om rechtop in het leven te staan.
pastor Joost Jansen
