Hij zat als kleine jongen voor de buis en zag op 13 juli 1967 wielerlegende Tommy Simpson op de Mont Ventoux bezwijken. De Brit, die ruim een kilometer voor de top van de Kale Berg op z'n 29e overleed tijdens de Ronde van Frankrijk, bleef hem fascineren.
Inmiddels zijn we 51 jaar verder. En heeft schrijver en mooiweerfietser Hans Manders (59) zélf twee keer de 1911 meter hoge berg in de Provence beklommen.
Zijn nieuwste roman Tranen voor Tommy gaat daarover. Hij denkt er nog vaak aan terug. Ook aan die eerste keer Mont Ventoux op zijn 31e.
De Mont Ventoux.
Waarom oefent deze kale, 1911 meter hoge berg in de Provence zo'n aantrekkingskracht uit? De Ventoux op fietsen is "onuitsprekelijk vermoeiend' schreef dichter Jan Kal al in 1971. Het is "ijdelheid en najagen van wind', zegt hij Prediker na. Toch fietsen iedere zomer dagelijks honderden, soms wel duizenden enthousiastelingen omhoog. Wat bezielt hen?
Die vraag betreft ook mezelf. Dat ik in 1990, als eenendertigjarige, per se de Ventoux wilde beklimmen, och, dat valt nog onder het hoofdstuk "jeugdige overmoed'. Maar waarom wilde ik het op mijn zevenenvijftigste, met mijn zoon als leidsman, opnieuw? Wat wilde de mooiweerfietser die ik ben aan zichzelf (of aan anderen) bewijzen?
Waarom doet een mens (deze mens) überhaupt zinloze dingen? Waarom schrijft hij bijvoorbeeld gedichten? Waarom streeft hij naar het schier onbereikbare, zoals een bundel met duizend sonnetten? Waarom kan een zinloze bezigheid een "zeldzaam gevoel van gelukzaligheid' teweegbrengen?
"Tranen voor Tommy' stelt deze en dergelijke vragen. Maar of ze ook beantwoord worden?
Mijn zoon Bart is sneller dan ik en fietste me er op heuvels in de Ardennen vrijwel altijd uit. ‘Let maar op’, zei ik hem: ‘Hier kun je dat nog wel, maar op een échte berg niet.’
Twee jaar terug was het zover. Op z’n 57e stond hij opnieuw onderaan die legendarische berg, die hem 26 jaar daarvoor bloed, zweet en tranen had gekost. ,,De tweede keer was nóg heviger. Ik haakte snel af. Ik kon het niet, wilde niet meer’’, zegt Manders.
Maar zoon Bart liet het er niet bij zitten. Hij blééf op zijn vader inpraten. En dus waagde Manders later in de vakantie nog een poging. Het werd een beklimming om nooit te vergeten. ,,Het was geen wedstrijd. We wilden allebei per se die top bereiken. Bart heeft me voortdurend mentaal gesteund, me alle moed ingesproken. Samen met m’n zoon die top bereiken gaf een zeldzaam gevoel van gelukzaligheid. Iets dat heel zinloos lijkt - een steile berg op fietsen - was voor mij heel bevredigend. Het was een onvergetelijke ervaring.’’
Het meest bijzondere? Dat moment ruim een kilometer voor de top, bij het Tom Simpson-monument. ,,Het was die wielrenner waar ik 26 jaar eerder de Mont Ventoux voor ben gaan rijden. Nu was ik weer op die plek. Het gaf me kracht om die top te gaan halen. De laatste 100 meter heb ik zelfs nog een eindsprint gedaan.’’
De presentatie van het boek is zondag om 15.00 uur bij café Frowijn, aan de Pontusstraat in Nijmegen. Het boek is daarna te koop voor 21 euro, onder meer via bol.com.
Hans Manders is schrijver, mooiweerfietser, conrector op Bernrode en woonachtig in HD.
