overweging op 12 juni 2016
Is liefde afhankelijk van vergeving? Zo bekijken we liefde niet vaak, als ik het eerlijk mag zeggen. Liefde wordt bijna altijd gekoppeld aan een goed gevoel, aan emotie, aan warmte van binnen. Maar vergeving? Je zult toch maar hier in HDL bekend staan als zondaar of zondares.
Je wordt dan met de nek aangekeken. Als je dan bij de Coöp of de Jumbo je boodschappen doet dan voel je de blikken van menen alsof je met pek beladen bent. Ik denk zelfs dat mensen die weten dat anderen zo over hen denken, gewoon niet meer in het openbaar durven te verschijnen. De vrouw uit het evangelie durfde het echter wel. Waarom? Natuurlijk is het gissen maar de evangelist Lucas, de schrijver van dit verhaal, wil laten zien hoe deze vrouw aangetrokken wordt door die rabbi Jezus.
Waarschijnlijk ook omdat ze eruit wilde komen, uit die tredmolen van iedere keer weer de verkeerde dingen doen. Iedere verandering begint altijd in jezelf. De volgende stap is er een naar de ander. Als het bij een kind – en dat kan ook een veel ouder kind zijn – misgaat dan gaat hij vaak naar zijn moeder, zijn vader. Deze manier van doen wordt uitgewerkt in tv-programma’s als Familiediner. Waar is het fout gegaan? Durf je het tegen je eigen zus, je eigen moeder te zeggen? Opbiechten heet dat. Je zoekt altijd iemand uit op wie je onvoorwaardelijk kunt vertrouwen, waar je zeker bent van de liefde.
In dit verhaal, ondersteund door de parabels van Jezus, gaat deze vrouw naar eigenlijk een wildveemde. Zoveel geloof en vertrouwen is er in haar. Daar zit de kern van deze omkeer. Je toevertrouwen. Met het risico dat de ander je eerlijke bedoeling afwijst. Dat kan gebeuren en het gebeurt ook. Gelukkig gaat het vaker goed. Die vrouw ging er van uit, dat is de overmaat van haar vertrouwen, dat Jezus haar niet zou afwijzen, maar haar zou aanvaarden met overgrote barmhartigheid. Want het gaat hier wel om twee partijen. En het gebeurt ook dat de ene partij in wrok blijft vastzitten. En daar wordt niemand gelukkiger van. Probeer het mensen maar eens aan hun verstand te brengen…
En die vrouw doorbreekt zelf grenzen. Herinnert u zich nog dat de paus op Witte Donderdag in een Romeinse gevangenis de voeten van vrouwen waste, en ook nog van moslimvrouwen? Men sprak er schande van. Hij deed echter niet veel anders dan Jezus aan zich liet gebeuren. Als een vrouw de voeten van een man wast of omgekeerd, is toch tamelijk intiem. Waarschijnlijk gaat het daar nu juist om: dat je je laat raken in je kwetsbaarheid, in je intimiteit. Dus – al weer – vanuit het hart waarmee je liefhebt.
Toch komt dan weer het beeld op van mensen die zich helemaal opsluiten in wrok. Het gebeurt meer dan we in de gaten hebben. ‘Toen – en het is al weer meer dan tien jaar geleden – heb je mij iets gezegd dat ik nooit vergeten ben.’ Ik weet echt niet waar zij op doelt, maar het zal wel waar zijn. God zij dank dat ze het tegen me zegt, dan kan er weer beweging in komen, voor haar en voor mij. Ongetwijfeld herkent u zo iets. En onze samenleving gaat kapot aan zulk soort gebeurtenissen. Al is het maar wat het zwaaien met een Duitse vlag volgende weken bij het voetballen. Hebben we dan de Tweede wereldoorlog niet verwerkt? Hoeveel vergeving en liefde is er nodig om dit de wereld uit te helpen. Hebben we deze boodschap van vergeving en liefde dan niet hard nodig?
Er zijn mensen in ons land die zeggen dat ze alles zelf wel kunnen ‘handelen’. Tot het moment waarop het teveel wordt en ze een psychiater nodig hebben. Wat een genade dat op een moment dat het ons niet te hoog zit, we erover kunnen nadenken, er mee bidden. Een gewaarschuwd mens telt voor twee. Je schuld bekennen, je openen voor wie je het meest lief is, een gebaar van intimiteit, van kwetsbaarheid: het is zo belangrijk voor ieder van ons. Het is ook van het hoogste belang voor onze samenleving, voor de internationale verhoudingen. Ik hoef alleen maar te wijzen op de debatten in de Tweede Kamer waar een minister er maar niet toe komt om ruiterlijk het geblunder van hem en zijn ambtenaren toe te geven. Was daar maar
wat meer een klimaat van vergeving, van het tonen van je kwetsbaarheid. Wat tussen mensen werkt, zou daar ook kunnen werken… Zo maar wat meer liefde, wat meer vergeving.
Joost Jansen, Abdij van Berne
P.S. De parochies zijn ook aanwezig op de Jaarmarkt!!!!!!
