overweging op 20 september.
Stromen vluchtelingen in Europa: mensen vluchtend voor geweld. Men spreekt van 60 miljoen vluchtelingen verspreid over de hele aardbol.
Hun aantal groeit nog steeds. Er is opvang nodig.
Maar veel harder is nodig dat er vrede groeit in het Midden-Oosten en op zoveel andere plekken. Waar begint de oorlog altijd? Klein. Het begint met ‘twisten onderweg’. De een tegen de ander. De vrienden van Jezus onderling, we hoorden het in het evangelie.
Gewone ruzie waarschijnlijk. Wie is de grootste? Waarom heb jij meer dan ik? Het is oneerlijk verdeeld in onze wereld. Ook in ons land, zeggen de oppositie partijen na Prinsjesdag. Daarom zitten ze ook in de oppositie.
Hoe lost Jezus het geruzie op? We kunnen natuurlijk snel naar het voorbeeld gaan dat Hij stelt door een kind in hun midden te zetten. Laten we echter in een vredesproces geen stappen overslaan. Vrede sticht je niet door wat meer bombardementen op de vijand uit te voeren. Je kunt hiermee alleen als een soort dictator de ander koest krijgen. Maar daarmee is er nog geen vrede…
Om te beginnen stelt Jezus een vraag: ‘Waar hebben jullie onderweg over getwist?’ Hij gaat het gesprek aan. Wij kunnen het gesprek aangaan. Kleine stapjes zetten. Als je het gesprek aangaat, zul je vaak ontdekken hoeveel angst er verscholen ligt in mensen. Angst voor het onbekende. Angst voor de islamisering. Moslims die hun geloof meenemen op hun vlucht naar veilige gebieden. Is hen dat te verwijten? Angela Merkel, de bondskanselier van Duitsland, antwoordde op een vraag naar de islamisering: maak zelf eens werk van je eigen godsdienst en ga zondag naar de kerk. Ga zelf maar de ontmoeting met God aan. Die ontmoeting met God leert mij om mijn eigen angst aan te kijken en om te leren er mee om te gaan.
Maar Jezus doet meer. Hij stelt een kind in hun midden. Weten jullie nog hoe drie weken geleden de publieke opinie ineens omsloeg door die foto van dat aangespoelde jongetje op het strand? Het hele vluchtelingenvraagstuk kwam in een ander licht te staan. Het licht van de barmhartigheid, het licht van de ontferming, het licht van de vertedering. Je lost hiermee alle moeilijkheden niet op. Je zorgt er wel voor dat je er anders naar gaat kijken. Dit zijn – voor het overgrote gedeelte – mensen die vluchten voor geweld. Er zit ongetwijfeld kaf onder het koren. Maar ook onze bestuurders, burgemeester, wethouders, gemeenteraad van Bernheze willen gastvrij zijn voor de vluchtelingen. Zij kunnen het niet zonder ons want het echte contact met deze mensen gebeurt in onze straten. Hebt u gezien hoe een jongen in Duitsland een voetbal heeft gepakt en met de jongens uit den vreemde is gaan voetballen? Zo eenvoudig is het.
Het is de bedoeling dat we op Vredeszondag wakker worden geschud. Wij kunnen niet veel uitrichten in het grote wereldgebeuren. Wat we wel kunnen doen is bidden, is waakzaam blijven, is niet mee gaan huilen met de (Wilders)wolven in het bos die ons angst willen aanjagen. Wij kunnen elkaar blijven bemoedigen. Wij kunnen met elkaar blijven praten. Wij kunnen tevens kijken naar dat kind dat in ons midden wordt geplaatst. Een kind dat vraagt om in vrede te kunnen opgroeien.
Woensdagavond jl. was ik in het Rondetafelhuis in Tilburg Noord waar mijn medebroeders en medezusters gastvrijheid verlenen aan heel veel verschillende nationaliteiten. Ik gaf een avond over de Psalmen. In de andere ruimte zaten een veertigtal kinderen/jongeren – 12 tot 18 jaar oud - uit Eritrea te bidden. Twee uur lang. We hoorden de gebeden en de gezangen. Non-stop. Ze doen dat twee avonden per week. Dat houdt hen op de been. Onderlinge ondersteuning en tegelijkertijd dat onvoorwaardelijke vertrouwen op God die hen geleid heeft naar een veilige haven hier in Nederland. Echt ontroerend. Kunnen we leren van deze kinderen die op die manier in ons midden worden geplaatst?
Er is heel veel gaande in onze tijd. Ik hoop dat we elkaar op de been kunnen houden. Ik hoop en bid ook de goede God dat Hij ons hart open en mild houdt om te blijven bouwen aan vrede.
Joost Jansen o.praem.
