Ik stap de drempel over. De drempel van een huis zó vertrouwd, haast thuis.
Honderden keren die drempel over en weer. Maar na vandaag is het over, niet meer.
Het stoepje op, de drempel over en zo sta ik in de hal. Eens een welkome deken, maar dit is anders, ik voel het al.
Een huis vol herinneringen, aan wie en wat hier ooit was. Jarenlang iemands veilige haven, iemands thuis.
Een huis vol herinneringen. Die van mij en heel veel andere mensen.
Verbonden aan mensen en plaatsen. Je draagt ze voor altijd bij je in je hart.
Een huis vol herinneringen, afscheid nemen blijft apart.
Tekst: Stéphanie Cranen
