Een voorzomer avond, door avondrood gekleurd.
Een man maakt zijn gewoonlijke wandeling. De gebruikelijke ronde met de hond. Hij ziet een stel buiten zitten. Man en vrouw, beiden op de telefoon, niet sprekend, ieder in hun eigen wereld. Lachend roept hij “Wat een romantisch tafereel, ik zou eigenlijk een foto moeten maken voor d'n Hadeejer”. Ze lachen terug, roepen nog iets over een fijne avond en de man vervolgt zijn route.
Een voorzomer avond, door avondrood gekleurd.
We zitten, zoals bijna iedere avond bij goed weer, in onze voortuin. Hèhè eindelijk rust, de kleine in bed. Even tijd voor onszelf, even kijken wat we vandaag allemaal hebben gemist. Een voorbijganger roept vanaf de weg “Wat een romantisch tafereel, ik zou eigenlijk een foto moeten maken voor d'n Hadeejer”. We kijken elkaar aan, ja inderdaad, dadelijk leggen we echt die telefoon weg, maar nu even niet. We roepen nog dat het een mooie avond is en de voorbijganger is alweer uit het zicht verdwenen.
Perspectief, tis een gek ding. Het omschreven tafereel moet er vanaf de weg ook apart uit hebben gezien. Echt iets voor deze tijd, beiden onze telefoon in de hand terwijl er buiten zo veel moois te zien was. En het gekscherende oordeel dat er op volgde is niet meer dan terecht. Ik zou zelf hetzelfde gedacht hebben en dit ook hebben uitgesproken.
Maar het heeft me wel aan het denken gezet.
Iemand die treuzelt bij het stoplicht, een moeder die haar kinderen streng toespreekt in de supermarkt of de persoon die vergeet voorrang te verlenen in de nieuwe Hoofdstraat. We hebben al gauw ons oordeel klaar en vaak slechts gebaseerd op een fractie van iemands dag, een momentopname. Maar wie weet wat er voor die mensen al aan dat bewuste moment vooraf is gegaan.
Je eens verplaatsen in andermans schoenen, een ander perspectief. Daar zouden we wel wat vaker bij stil mogen staan.
Tekst: Stéphanie Cranen
