Ik ben op bezoek bij Mevrouw Marietje Dortmans, 80 jaar, maar ze oogt veel jonger. Vlot gekleed in een lange broek, t-shirt en een paar gympen. ’’Ja dat regelt ons Marianne’’, een van haar drie kinderen; ze heeft nog een dochter Astrid en zoon Frank.
Ze woont al zes jaar in de Hertog Janstraat, de eerste vier jaar samen met haar man Jo. ’’Net voordat we vijftig jaar getrouwd waren kreeg hij Hodgkin in de agressieve vorm. We hebben nog wel een mooi feest gehad, maar drie weken later was hij overleden’’. Dat vindt ze nog iedere dag moeilijk en zeker nu, ook al krijgt ze bezoek van haar kinderen of de thuiszorg die langskomt‘’.Hoe komt U de dag door?
‘’ 's Morgens als ik onder de douche vandaan kom, dan komt de thuiszorg mijn ogen druppelen en een pleister plakken want ik begin wel een beetje vergeetachtig te worden, zegt ze lachend. Dan maken we even een praatje en drinken koffie. Ik doe zelf ook nog boodschappen bij de Coop met m’n rollator, dat lukt nog goed en ik ben niet bang om iets te krijgen. Koken doet ze niet meer zelf ,’’maar dat heb ik wel altijd goed gekund zei Jo altijd’’. En gelukkig zijn mijn ogen nog goed want ik kijk heel veel televisie en dat vind ik fijn.’ Ik ga ook een keer per week naar de dagopvang maar dat mag nu niet’’.
Haar hele huis hangt vol met schilderijen die ze zelf geschilderd heeft. ‘’Kijk, zegt ze, dit is mijn eerste schilderij maar dit en ze wijst naar een ander schilderij is weer een heel andere stijl .Er hangen prachtige schilderijen aan de muur.’’ Of ze weer les gaat nemen weet ze nog niet, het mag wel weer.
Haar gedachten dwalen weer af naar vroeger. ‘’Ik kom uit een gezin van negen kinderen en groeide op in Heesch en Jo kwam uit Uden. Er leven nu nog twee broers, die zijn jonger dan ik. Twee zussen, Stien 86jr en Anna van 88jr, zijn pas overleden en een broer een half jaar geleden. Daar wordt ze toch wel verdrietig van als ze alleen is. Maar ondanks haar verdriet is het een opgeruimd mens die vrolijk praat over van alles. ’’En zolang het zo blijft kan ik hier blijven wonen’’.
Tekst; Wilma van Zoggel
Foto's: Wim van der Lubbe
