“Wie verveelt zich nog wel eens?”. Dat was een van de vragen, welke Josine van Boxmeer in de overvolle zaal van het Cultureel Centrum Servaes stelde. De verschillende vragen waren voor iedereen herkenbaar. Hierdoor was het mogelijk om te benoemen dat we in een cultuur zitten waarin haast de boventoon viert. Een tijd waarin we vaak willen voldoen aan de normen van de buitenwereld, maar daarmee ons zelf als persoon uit het oog kunnen verliezen.Al een kwartier voor aanvang waren veel stoelen in de zaal gevuld. Het was een signaal dat veel mensen zich betrokken voelen bij het onderwerp burn-out.
Gedurende de lezing stelt Josine zich kwetsbaar op. Dit, door veel facetten van zichzelf te delen met de groep. Ze vertelde hoe ze als klein meisje is opgegroeid en hoe ze zich verder ontwikkelde in haar studietijd.
Ze legde uit hoe het kwam dat een burn-out bij haar ontstond en wat het met haar deed. Op het ‘breekpunt’ besefte ze dat ze was geworden wie ze wilde zijn, maar dat ze daarbij zichzelf verloren was. Tot slot vertelde ze hoe ze weer beter zichzelf is geworden en nu een leven heeft wat meer bij haar past. Om dit te krijgen had- en heeft ze veel steun van de mensen om haar heen en het geloof waarmee ze is opgegroeid.
Vanuit haar boek “De tropenjaren van de lintworm", las ze voor uit dagboekfragmenten, waaruit helder bleek hoe zij zich in moeilijke tijden voelde.
De ‘lintworm’, zoals deze in de titel van het boek staat, verwijst voor Josine naar haar burn-out. De angst, de paniek en de depressieve gevoelens welke ze daar bij had, vraten haar van binnen helemaal op.
Ze legde uit hoe het kwam dat een burn-out bij haar ontstond en wat het met haar deed. Op het ‘breekpunt’ besefte ze dat ze was geworden wie ze wilde zijn, maar dat ze daarbij zichzelf verloren was. Tot slot vertelde ze hoe ze weer beter zichzelf is geworden en nu een leven heeft wat meer bij haar past. Om dit te krijgen had- en heeft ze veel steun van de mensen om haar heen en het geloof waarmee ze is opgegroeid.
Vanuit haar boek “De tropenjaren van de lintworm", las ze voor uit dagboekfragmenten, waaruit helder bleek hoe zij zich in moeilijke tijden voelde.
De ‘lintworm’, zoals deze in de titel van het boek staat, verwijst voor Josine naar haar burn-out. De angst, de paniek en de depressieve gevoelens welke ze daar bij had, vraten haar van binnen helemaal op.
Het boek heeft ze geschreven, omdat het voor haar belangrijk was dat het verhaal werd verteld. Het schrijven op zich was al een handvat, wat haar weer nieuwe energie gaf om overeind te krabbelen. Afrondend hield Josine een pleidooi voor meer rust voor iedereen. Daarnaast was het misschien een idee om al op school meer te leren over hoe je op mentaal vlak voor jezelf kunt zorgen. Ook gaf ze een tip om er voor te zorgen dat je het leven krijgt wat bij jouw -als persoon- past en om te kiezen wat je wilt, je kunt niet alles…
Doordat op verschillende manieren het begrip burn-out werd belicht, was het een avond waarin de aanwezigen tot het einde geboeid bleven.
Tekst: Anja van Aarle
Foto's: Wim van der Lubbe
