Op de avond van Allerzielen werden alle overledenen herdacht in en rondom Abdij van Berne.
Samen verbonden zijn in verdriet, omdat je allemaal wel iemand mist die je dierbaar is.
Samen verbonden zijn in verdriet, omdat je allemaal wel iemand mist die je dierbaar is.
Meer foto's.
Verwondering door de prachtige sfeer van het licht die je stil maakte van binnen en de bomen veranderde in een sprookjesachtig schouwspel.
Verwondering door de prachtige sfeer van het licht die je stil maakte van binnen en de bomen veranderde in een sprookjesachtig schouwspel.
De Alle Zielen avond begon met een korte viering in de kerk. Eenmaal buiten hoorde je al van verre de hamer op het aambeeld slaan en kwam de geur uit de smidse je tegemoet. Hier werden ijzersterke verbindingen gelegd door jonge mensen met de passie van Jouke, die helaas veel te jong is overleden.
Er werden ‘steenmannetjes’ gestapeld die de weg wijzen en iedereen kon daar een steentje in bijdragen. De prachtige lichtjes met een boodschap dreven op de vijver. Er werd muziek gemaakt en gezongen en je kon bij het vuur luisteren naar de verhalen van Toon Tellegen.
Diepe indruk maakte de woordkunstenaar Miesjel, die aan vijf woorden genoeg had om met Oost-indische inkt een poëtische tekst te schrijven. Keer op keer raakte hij de kern en dat gaf zichtbaar troost aan degene waarvoor hij het maakte.
Zoveel mooie rituelen om troost te bieden en het gemis te verzachten of zelfs een plek te geven.
Diepe indruk maakte de woordkunstenaar Miesjel, die aan vijf woorden genoeg had om met Oost-indische inkt een poëtische tekst te schrijven. Keer op keer raakte hij de kern en dat gaf zichtbaar troost aan degene waarvoor hij het maakte.
Zoveel mooie rituelen om troost te bieden en het gemis te verzachten of zelfs een plek te geven.
Maar ook het leven werd daarna gevierd en menig abdijbiertjes werden daarbij genuttigd.
Wij mogen wensen dat de organisatie dit tot een jaarlijkse traditie kunnen blijven voortzetten.
Tekst: Ine Zonneveld
Foto’s: Peter Kriele en Marjon van Herpen
Foto’s: Peter Kriele en Marjon van Herpen