Het was vrijdagavond, de weergoden waren het publiek goed gezind, zo hier en daar een lekkere warme deken en een zacht kussen, mooie teksten en prachtige muziek. En dansende vuurvliegjes boven de vijver. Wat wil je nog meer.
Herman van Veen en zijn muzikanten.
Herman van Veen groeide op in een arbeidersgezin, studeerde viool, zang en muziekpedagogie aan het Utrechts Conservatorium. In 1965 maakte hij zijn theaterdebuut.
Samen met Edith Leerkes als gitariste, Jannemien Cnossen als violiste, Wieke Garcia als jazzy scatzangeres en Kees Dijkstra op de contrabas, bezorgden ze het publiek een heerlijke avond.
Zijn teksten
Hij zong over oma waar van het hart overslaat als zij opa ziet en hoe zij zonder opa het huis niet meer schoon kan houden, omdat liefde spieren geeft en op den duur vuur.
Zijn advies was ook, dat als de planten in de wachtkamer van je huisarts allemaal dood zijn, het tijd wordt om een andere huisarts te gaan zoeken.
“Ouder worden gaat vanzelf”, vertelt hij. “Het gaat ook vanzelf weer over.”
Hij refereert ook aan de gebruiken van deze tijd door over een echtpaar te vertellen die elkaar al samen wandelend door de stad via een appje vertellen dat ze van elkaar houden.
Wat een rijkdom, zo’n natuurtheater in ons dorp.
Tekst en foto’s: José van der Heijden -Van den Berg
