De schemer zet in en ik loop samen met mijn dreumes door de straat. Enthousiast wijst hij naar de lampjes, genietend van de kerstversiering lopen we door.
Onder het lopen vertel ik hem over kerst. Wat kerst voor ons betekent, hoe je samen mooie momenten deelt, het samenzijn, de lichtjes en het aansteken van een kaarsje voor een ander.
Ondertussen denk ik met een zwaar gevoel aan hoe de wereld er nu uitziet. Al die lichtjes, letterlijk en figuurlijk, die uitgaan.
Ondernemers die zo hard ergens naartoe hebben gewerkt en nu noodgedwongen stilstaan. Mensen die geliefden moeten missen omdat ze anders over een toegestaan maximum aantal heen gaan.
Opnieuw een kerst aan regels gebonden. Lichtjes die uitgaan, deuren die sluiten, sommigen voor altijd.
Ondertussen sjouwt mijn kleine door, al kletsend in zijn eigen taal, hij vindt het prachtig, die verlichte wereld om hem heen.
Snel zet ik dit weemoedige gevoel van me af want ik weet, ik sta hierin niet alleen. Het is niet iets waarbij ik te lang stil wil blijven staan. Die negativiteit daar heeft niemand wat aan.
Laten we daarom deze kerst doen wat we wel kunnen. Een lichtje aansteken en bovenal elkaar dat lichtje gunnen!
Stéphanie Cranen
RSS lijst met reacties op dit artikel