De markt op vrijdagochtend is voor mij een groot feest. Het heerlijke vertrouwde gevoel, de sfeer. Mensen doen hun verhaal tegen de marktkoopman/vrouw of tegen een van de dorpsgenoten.
Misschien wel een van mijn slechtste eigenschappen…. Luistervinken. Gesprekken opvangen van mensen, zonder oordeel, puur nieuwsgierigheid. Een kijkje in andermans keuken, wat houdt andere mensen bezig?
Ik hoor een vrouw tegen de dame achter de marktkraam zeggen “Wat is het vroeg donker hè, bah deze tijd is weer aangebroken”.
Op weg terug naar huis denk ik hier verder over na. Zelf zie ik de charme van alle seizoenen. Ik geniet van het laat licht blijven in de zomer maar ook van het knusse gevoel dat het mij geeft wanneer het vroeg donker is.
Maar ik besef ook dat deze tijd, het vallen van de bladeren, voor veel mensen moeilijk is.
Letterlijk een donkere tijd.
Ik denk aan hoe iets de een raakt en de ander totaal niet.
Het geeft mij een ander perspectief.
In de regen loop ik terug naar huis, maar met een lach op mijn gezicht.
Ik geloof namelijk “Het is nooit zo donker of het wordt wel weer licht”.
Stéphanie Cranen
RSS lijst met reacties op dit artikel