Dorpsnieuws

Op het eerste oog een heel gewone man, maar in gesprek blijkt hij heel bijzonder. Henk van den Broek ging op zijn 65^ste zijn kennis en kunde op het gebied van lezen en schrijven verbeteren. Voordat hij daaraan begon was er enige twijfel, maar nu is hij blij en gunt hij iedereen dezelfde belevenis.

Henk, die in het dagelijks leven graag aan zijn motor sleutelt, had als klein manneke in de eerste klas niet de kans het lezen en schrijven voldoende eigen te maken. Hierdoor werd het leren minder leuk en had hij vaak meer oog voor andere dingen.

In de loop der jaren was het voor hem heel normaal dat het niveau van lezen en schrijven ‘anders’ was dan bij anderen en hij dacht dat hij de enige hierin was. Henk ontwikkelde handigheidjes om, zo goed mogelijk, een normaal leven te leiden. Heel slim had hij eigenschappen om te achterhalen wat er op papier stond, zonder deze te lezen. Maar ook om iemand te laten helpen bij het invullen van documenten.

Henk: ’Het gaat er niet om wat je kent, maar wie je kent. Het is belangrijk dat je goede mensen om je heen hebt.’

Een paar jaar geleden, gebeurde bij het voorlezen aan de kleinkinderen van zijn vriendin iets speciaals. Normaal gesproken ging het voorlezen altijd goed. Maar toen deze kinderen groter werden en Henk weer aan het ‘voorlezen’ was uit het gebruikelijke kinderboek, kreeg hij de opmerking: ‘Henkie, dat staat er niet.’

Wat bleek, Henk was het verhaal vanuit zijn fantasie aan het vertellen en de kinderen waren ondertussen in staat om mee te lezen.

Op een moment dat hij minder goed in zijn vel zat en Henk in gesprek was met Ank Meertens, van Ons Welzijn, werd voorzichtig nagedacht over het volgen van lessen in lezen en schrijven. Nadat hij een poosje hierover had lopen dubben was zijn besluit genomen en ging hij er voor. Zijn conclusie: ‘Het is een gezellige bezigheid. Het is onderling herkenbaar. Je merkt dat je niet de enige bent en leeftijd doet er niet toe. Er zijn ook leerlingen van kort in de 80.’

Het samen met de kleinkinderen lezen is nu een extra stimulans. Zowel Henk als de kleinkinderen zien het leren lezen nu als een gezellig wedstrijdje en wordt er aan beide kanten het beste bij hun naar boven gehaald.

Voor Henk maakte het gevoel van schaamte steeds meer plaats voor een groter zelfvertrouwen. Hij heeft gemerkt hoe belangrijk het is om over het onderwerp te praten. Om op die manier elkaar beter te leren kennen en begrip te creëren.

Henk: ‘Ik wil graag met mijn verhaal iedereen over de brug helpen. Het weer volgen van lessen is echt de moeite waard, zeker voor degene die denkt dat hij of zij de enige is. De lessen zijn leerzaam en bovendien leuk. Ik heb nog nooit in de hoek hoeven staan. Iedereen wordt gerespecteerd en er vallen regelmatig complimenten. Het is zo leuk dat ik er al 3 jaar alles aan doe om geen enkele les over te slaan. Ik heb bovendien veel bewondering voor de vrijwilligers die steeds opnieuw de moeite nemen om ons les te geven en wil via deze weg speciaal Letti bedanken.’

Tekst: Anja van Aarle