Zij die de Marathon van New York nooit gelopen hebben, dromen ervan. Zij die hem ooit liepen, denken er met veel plezier aan terug.
Maartje vertelt over deze geweldige ervaring.
“Ik ben 22 jaar oud en ben geboren in Heeswijk- Dinther. Op dit moment studeer ik geneeskunde in Nijmegen. Ik heb drie jaar studie achter de rug en loop nu stage in het Radboudziekenhuis. Na mijn opleiding als arts wil ik me specialiseren in de Kindergeneeskunde.
Ik ben altijd een fanatieke sportster geweest en vooral hardlopen was mijn hobby. Ik begon ooit met rondjes van 5 km en langzaamaan werd dat meer. Ik deed mee met de Zeven Heuvelennacht en afgelopen maart liepen mijn vriendin en ik de halve marathon bij de Stevensloop. We bouwden onze trainingen op en toen de vader van mijn vriendin besloot de New York City Marathon te gaan lopen, sloten wij ons bij hem aan. Dat was hard werken, een jaar trainen is wel nodig om goed aan de start te kunnen staan. En dan is het zo ver.”
De Marathon der Marathons
“Op de dag zelf werden we om kwart over vijf wakker. De dagen daarvoor hadden we veel bijzondere plekken van New York bezocht, maar nu was het zover. We bleven nog even in bed liggen en realiseerden ons dat dit de dag was waar we zo lang naar toe gewerkt hadden. Onze spulletjes lagen allemaal al klaar en na het ontbijt begaven we ons naar de plek waar we opgehaald zouden worden. In eerste instantie hadden we pech, de bus reed verkeerd en uiteindelijk hebben we nog moeten sprinten om op tijd bij de startplaats te komen.
We waren met ruim 50.000 deelnemers en 1 miljoen toeschouwers. We besloten met zijn drieën bij elkaar te blijven lopen. Dat was een goed besluit, je kon elkaar op de moeilijke momenten ondersteunen en dat was fijn.
De eerste 25 km, heb je het zo druk met rondkijken en realiseer je je amper wat je overkomt. De toeschouwers doen er alles aan om je te ondersteunen, ze roepen je naam, ze proberen je energie te geven, ze leven zo ontzettend met je mee. Bovendien ren je voor het eerst in je leven door New York. Het startpunt is op Staten Island, vervolgens loop je door de wijken The Bronx, Queens, Brooklyn en Manhattan. Allemaal plekken die je wel eens op tv zag maar nu loop jij daar en langs de weg staan 1 miljoen mensen ons toe te juichen.
Na zo’n 30 km begonnen de moeilijke momenten te komen en vroeg ik me zo nu en dan af of ik het wel ging halen. Ik kreeg veel last van kramp en er waren echt momenten dat ik het liefst wilde stoppen. Het lastigst is dat het nergens vlak is, dus er komt nooit een punt dat het gemakkelijker gaat worden.
Maar dan komt dat moment dat het Central Park met de finish in zicht komt. De prachtige kleuren van het park, de finish in zicht, je weet dat je het gaat halen, dat moment is zo’n euforisch. Dat ogenblik vergeet ik mijn hele leven niet meer.“, zegt Maartje met een big smile op haar gezicht.
Wat zijn wij trots op jou.
Tekst: Jose van der Heijden
Fotografie: Familie en vrienden van Maartje
RSS lijst met reacties op dit artikel