Herinneringen ut dén orlog.
Nog nie zo lang geleje zaate we mè z’n alle aan de tafel.
Wij, dè zen de kèènder van Mrienus en Martina van Helvoort, en verder zaat er Dina van Pietje Langenhuizen, 87 joar, die in de eind jaorre dertig, tot 1944 bons ès dienstmeid hi gewȏnd, en d’n onderduiker, ȏk al wèr 85, die in de oorlogsjoaren bij ons thuis ondergedoken waar.
Gé begrèpt wel dètter die middag heel wat herinneringen en verhalen zijn opgehaold.
“Ik weet nog, “zin Jan d’n onderduiker, “dat broer Gooyaards mij ‘s avonds bij jullie thuis om het zo maar eens te noemen…. afleverde. Jullie vader en moeder waren die avond niet thuis, “zinnie.
“Gé trèffut, “zin boer Goyaards, “ge het al mee vrijhof met de meid”.
Mar Jan wis nie wettie me vrijhof bedoelde.
“Ik weet ‘t nog goewd ‘zin Dina, “dettie mèn haost nie kon verstaon”.
Jan kwam namelijk uit de stad.
Onze vadder ha op de grote zolder ‘n slaopkèmmerke getimmerd, tegen d’n hooizolder aon. Want és de Duitsers oijt kwame, moes Jan ten alle tijden ‘n vlucht-plaots hebben. Hij wis nog te vertellen,
dat ze unne keer bons aan ‘t dorsen ware, en dat Bert Schouten, die bons ès èrbeijer werkte unne keer riejp: “Jan dor komme de Duitsers aon!!”
Jan ès unnen haos op de leer en d’n hooizolder op, dè begrèpte wel. Toen ie dor ‘n tijdje gezéte ha, kwaamp ie wir hil vurzichtig te vurschein, en riejp héél beangstigend ”Is het gevaar geweken?”
“Ja kom mar wir”, zin Bert, “ ‘t waar mar ‘n oefening. We wòn mar wete en ziejn, hoe vlug dègge boven op de balke kost komme”.
Na la die joare waar Jan èèn ding ȏk noijt vergete. Hij vertelde heel smakelijk, dèttie unne keer mé allèèn mar stadse ervaringen mé ons pérd, zonne hele dikke Belse merrie, nor d’n hengst moes. “Ik weet het nog goed, het is me al die jaren bij gebleven”, vertelde ie, “sjonge jonge, wat ‘n gevaarte kwam daar aan te pas!!. Zoiets had ik nog nooit gezien en daarna ook nooit meer”
Uit: kroniek 2012 nr. 2 van Heemkundekring de Wojstap door Harrie van Helvoort †
