Jagerslatijn…door Harry van Helvoort
A.J.v. Gemert , 1950
Onze voader waar vruger unne jager, in hart en lèrze. Vur dettie un jachtakte ha wassie alted streuper gewist. Van Gimmert, dun ouwe politieman ut Dinther din ok mee
jage. Ik weet nog goewd dè ons moder unne keer vroeg aon van Gimmert: “Zon d’r nog veul streupers zen?”
“Nou nee,” zin van Gimmert, “de miste hebbe nou un jachtakte.”
Elk jaor moesse wij aon de boere de jacht gon betaole. Onze voader paachte de jacht vur unne gulde d’n buunder. En inne keer per jaor hiele ze un drèèfjacht. Wij moge dan alted mee. Dan moesse wij mè unne lange klippel tege de hegge en tege de beum slaon. En ester dan unnen haos of un knent wegliep, dan moeste “portoe” roepe. En ester iets de locht in vloog, dan moesse we “tiero” roepe. Dan wisse de jagers desse umhog moesse kèke.
Es ie unnen haos of un knent geschote ha, dan viet ie zun kniep ut zun tès en dan snej ie van inne poot dun achillespees los en dan douwde ie dun andere poot dor dur hinne. En dan ging dur unne lange stok tusse zun pote, zo dè wij die op onze rug konne drage.
En dan die jagersverhale die wij door hurde!
Ik weet nog dè Mrienus van Wieskes ut Vorstenbosch, ok unne jager, oit bons kwaam buurte. Die ha alted van die sterke verhale. Zo ok unne keer, kwaamp ie vertelle dettie in Duitsland was weze jage op de wilde vèrkes.
“Gort Mrienus,” zittie tege onze voader, “dè waar nog ‘s skon. Dor hadde bè moete zen. Afijn, we lope doar in Duitsland dur de bosse mi, ja ik wed wel un stuk of tien gewirre (jagers bedoelde ie dan). En in inne keer zie ik doar un wild vèrke, unnen beer waart, reècht op men afkomme. Ik goi men geweer aon munne kop, ik trek en ik skiet ... en ik skiet nog unne keer. En wa denkte ... diejen heer kumt rècht op men af! Tijd um opneijt te laoje ha’k nie. Ik goj mun geweer weg en ikke unnen bom in, dè begepte wel! Mar wè denkte .. hij kumt men noa, ok dun bom in! Ik docht dèk dur aon waar. Mar gelukkig kon ik nèt op ted op zunne ring stampe, die tie in zun neus ha!”
“Hoe kan dè nou,” zi onze voader, “unne geringde wilden beer? Wie zo dè nou ge- daon hebbe?”
“Bè, Mrienus", zittie tege onze voader, "unne wilde smid natuurlek!"
uit: Kroniek van de heemkundekring de Wojstap 2011 nr. 3
