Het zesde artikel in dialect van Harrie van Helvoort.
t.g.v. 175 jaar Albertusschool Loosbroek
foto: Annie Kriele
Trees heeft een Canadees…
Op ‘t eènd van d’n orlog waren erin dees streek veul Engelse en Amerikonse saldote gelegerd. Ik weet nog goet da dè bons meer dan honderd Engelse saldote rond en in de boerèj ingekwartierd ware. Onze vodder ha unne grote skuilkelder.
En soms moese we doar snaags gon sloape. Wij sliepe dan tusse onze onderduiker Jan en ons dienstmeid Bèrtha in, dè snapte wel,
Wurrum de waar, dè wisse wij toen nog nie….
Ons moeder waar hèèl bezurgt over Bèrtha’s, mè al die saldote rondum ‘t haus. Want in diejen ted hurde ‘t nog wel is, dettur hier of doar ‘n medje zwanger waar geworre van unne buitelandse saldoot.
Ik weet nog en dè za’k alted onthauwe dettur bons geproat worre over zo’n geval.
D’t ‘t war erges iets gebeurd in un huishauwe. Un dochter was zwanger gerakt van unne saldoot. ‘t Hil huishoawe mar ok ‘t hil durp ston op zunne kop, dè snapte ‘t wel.
De dochter zaat in d’n herd te janke, moeder jankte mee en vodder waar kei beus. D’r ‘t worde veul en hard geproat en ze wisse d’r me zun alle ginne goeie road mi.
Grutvodder die ok in huis woonde zoat in unne hoek in zunne stoewl, zin niks en zoat mar te luistere. Tot dè moeder op un gegeve ogenblik zin
“vodder zegde ge dan s iets”
“’t is verdommes erg, zin ie, mar ‘t èrgste kumt nog”
“Hoezo riepe ze allemol, “’t èrgste kumt nog?”
“Wè denkte gullie ès dè jong straks geborre is: gin man kant verstoan!!”
uit: de Kroniek nr. 2 van 2011 van de Heemkundekring de Wojstap
