Vierde artikel in dialect van de hand van Harrie van Helvoort (1937-2017)
Opskrève of inskrève
In Lòsbroek hadde vruger Driek van Mèntjes, die wònde skuin tegenover de kerk.
Hij waar dirigent en organist op ut koor. Es diejen mens in dun te- genwòrrige ted nog zô leve, dan waar ’t unne gròte musicus geworre. Ik weet nog, hij kwam in 1947 in zunnen overal de lagere school bin- nen en zin tege de mister: ‘Ik gao in Losbroek un jongeskoor oprichten. Mag ik us efkes kèke wie er kan zingen?’
In ’t kort verteld.nao un half jaor zongen wij Sondus en Sòtterusaovends ut lof in de kerk.
In de periode van pastoor Ras waar de verhouding tussen Drieke en de pastoor ut zèlfde ès dun Bùrgemister en de pastoor in de film van Don Camillo. Soms nie mè z’n tweje dur één deur kunne en dan wir mekare nie kunnen misse.
De pastoor ha unne gróten hond, wortie elken dag efkes mè ging wandelen.
Driek ha un héél klèin hundje.
Tot zun verbazing zag Driek z’n hundje dikker worre en nao genog wéke ging ie jonge. Driek ging gauwêchtig nor d’n dader zùùke, dè snapte wel.
‘Munnen hond hi gejongd,’ zinnie tege de pastoor, ‘en ik weet haost zeker dè ouwen hond de mènne opgeskreve hi.’
‘Zo en waarom weet je dat zo zeker Driek?’ zin de pastoor
‘Nou die wòònt er ’t dichtste bè,’ zin Driek.
‘Mijn hond kan dat onmogelijk gedaan hebben,’ zin de pastoor, ‘want bij zo’n klein hondje schrijft mijn hond veel te hoog in.
uit: Kroniek van de Heemkundekring de Wojstap 2010 nr. 4
