Stelt u zich de situatie eens voor: Je leeft in een bezet land, je wordt onderdrukt van alle kanten, er is geen uitzicht op verbetering, de bezetter lijkt oppermachtig… Van alle profetieën uit een ver verleden lijkt niets meer binnen handbereik.
Dan ineens staat iemand op, een leider, een charismatisch man die ondanks alle tegenstand opstaat tegen onrecht en geweld, die vrede sticht waar verdrukking heerst, die liefde stelt tegenover haat. Een man die wonderen verricht, die mensen geneest naar lichaam en naar ziel, een man die bevrijdt, die spreekt en handelt zoals de grote profeten van weleer, een man die wordt herkend als de gezalfde van God: Jezus de Christus!
Stelt u zich eens voor: Je trekt twee, drie jaar op met déze man, en dat hele visioen van bevrijding eindigt op een goede dag als één grote mislukking, als één grote teleurstelling: Die man van Nazaret, die man die Christus werd genoemd, wordt als een misdadiger terechtgesteld, aan het kruis genageld. Wég alle hoop, wég alle uitzicht op bevrijding uit de greep van de bezetters, de oppermachtige Romeinen.
Stelt u zich eens voor: Je bent getuige geweest van Golgota: één grote anticlimax. Hij die verlossen zou is dood gemarteld, doorstoken met een lans, ontzield neergehaald van het bebloede kruis en morsdood begraven.
Dit moet zo'n beetje de stemming zijn geweest onder die twee leerlingen toen zij op weg waren, gaande van Jeruzalem naar Emmaüs. Emmaüs, hét bolwerk van de Zeloten, de verzetsstrijders tegen de Romeinen. Let ook op hoe symbolisch: zij trokken wég uit Jeruzalem, wég van de plaats waar het glorieuze slotakkoord had moeten klinken van die Jezus die hen verlossen zou uit de greep van de Romeinse bezetter, van Jezus die naar verwachting zou gaan zitten op de troon van David, om zo definitief Gods Rijk op aarde te vestigen. De Emmaüsgangers geloofden er niet meer in. Alle hoop leek verloren, zij keren ontgoocheld terug naar de thuisbasis van hun verzet, terug naar Emmaüs.
En dan, dán neemt het verhaal een keer. Jezus Christus is verrezen, maar zij geloven het nog niet. Zij kúnnen het nog niet, ze hebben zich immers afgewend van Jeruzalem. Zij hielden als het ware hun ogen nog gesloten voor het grote wonder dat zich heeft voltrokken. En juist nu, nu zij diep teleurgesteld hun leven weer willen oppakken, juist nú verschijnt de Heer aan hen, in eigen persoon!
Een verhaal vol contrasten: teleurstelling slaat om in hoop, en onmiddellijk keren zij zich om, terúg naar Jeruzalem, terug naar de plaats die symbool staat voor Gods Rijk op aarde. Het was al avond geworden, en tóch keren zij zich om. Ja: het was al avond geworden - inderdaad - avond in hun léven: alle licht leek eruit verdwenen, maar nú gloort het weer aan de horizon. Golgota was overwonnen door het lege graf.
Laat dit verrijzenisverhaal een hoopvol teken zijn voor ons: Ook in ons leven lijkt de avond soms te vallen, lijkt alle licht verdwenen. Maar juist dán kan ook óns een ontmoeting met de verrezen Heer ten deel vallen: in de ontmoeting met de naaste die zich aan ons schenkt.
Moge het ons gegeven zijn dat wij op onze beurt zó leven, dat men ook in óns de verrezen Heer zal kunnen ontmoeten.
Amen.
pastor Frank van Roermund o.praem.
Lezingen: Handelingen 2,14.22-32; Lucas 24,13-35
