Net als de vorige weken weer een lang, maar mooi evangelie. Daarom zal ik u tegemoet komen met een kórte overweging. Jezus verkeert bij voorkeur onder eenvoudige mensen. Uit de vier evangelien blijkt dat overduidelijk. Jezus komt liever niét in rijke wijken, maar onder de armen, dáár waar de weerbarstigheid van het leven onverhuld zichtbaar is.
Maria en haar zus Martha en broer Lazarus zíjn zulke gewone mensen. Zij wonen niet in een vilawijk, maar in het arme Bethanie, in het Hebreeuws: 'Bet Onni', wat betekent: 'Huis van ellende'. Bij déze vrienden, bij Maria, Marta en Lazarus voelt Jezus zich thuis, Bij hen komt Hij graag over de vloer.
Jezus wordt op zekere dag van elders naar Bethanië geroepen. omdat zijn goede vriend Lazarus ziek is, ja, zelfs gestorven is, zoals Jezus óndubbelzinnig aan zijn leerlingen te kennen geeft.
Bij aankomst in Bethanië wordt Hem - eerst door Marta en even later ook door Maria - lichtelijk het verwijt gemaakt dat Lazarus niet gestorven zou zijn als Jezus bíj hen zou zijn geweest… Een heel begrijpelijke reactie.
Dan volgt een typische woordenwisseling tussen Martha en Jezus: een korte dialoog die uitsluitend lijkt te gaan over het perspectief op ééuwig leven, bij de verrijzenis op de zogeheten 'laatste dag'. Een gesprek dus dat volstrekt voorbij lijkt te gaan aan de diep droevige situatie op dát concrete moment. Een tikje beschamend eigenlijk…
Echter, uit het vervolg blijkt, - als Martha zegt vást te geloven dat Jezus de Messias is - dat Jezus niet alleen beloven kan dat Lazarus op de laatste dag verrijzen zal, maar dat Hij evenzéér Heer en meester is over leven en dood in het hier en nu. Jezus stelt hiertoe een wónderbaar teken: Hij wekt de gestorven Lazarus op uit de dood, Hij roept hem terug naar het leven! Met ons verstánd kunnen we hier niet bij, wél met een gelovig hart.
De evangelist Johannes nu getuigt van dit wonderbaarlijk teken als voorbereiding op wat ons te wachten staat met Pasen. Dan zal God zijn Zoon Jézus uit de dood doen herrijzen: Een ontzagwekkend wonder ten teken dat niet de dood het laatste woord heeft, maar het léven!
Nogmaals: met ons verstand kunnen we hier niet bij, wél met een gelovig hart. Wie blijft hangen bij de onbegrijpelijkheid van wonderen en niet in gelóóf zijn hart hiervoor durft openen, zal deze hemelse tekenen uit verlegenheid trachten te reduceren tot louter symboliek, en daarmee verstoken blijven van dieper inzicht.
Aan ons de uitnodiging om de wonderbare getuigenissen uit de heilige Schrift in ons hárt te ontvangen als kostbare geschenken. Dán behoren ook wij bij de mensen bij wie Jezus zich thuis voelt, bij wie Hij graag te gast komt. Ook nú.
Amen.
pastor Frank van Roermund o.praem.
Lezingen: Ezechiël 37,12-14; Johannes 11,1-45
