Zoals beloofd het tweede dialectartikel van Harrie van Helvoort (1937-2017)
Prins Carnaval in 1991 Piejt en Kriest van Uden twéé nèeve van mekare, trouwe Sondusse kerkgangers, wel alted op ‘t acherse bèngske, hillemaal aachter in de kerk, zate op unne drukke Zondag in de leste mis.
Ze gaon allebei nor vurre vor te communie. Toen, diejen ted, moeste nog knielen op de communiebank, mè uw haand gekruist onder zo’n wit geborduurd kleed.
Piejt en Kriest waren de allerleste, en krek toen pastoor Martens be Piejt en Kierst aonkwam mè de kelk ware zun hostie’s op.Dus, ze moese efkus waachte. De oastoor lupt nort ut altaar en wil ut tabernakel open make, um zunne kelk aon te vulle.
Pastoor Martens was nogal un zinuwègtig hôstig menneke, dus mèe al zn hôstigheid kan ie de sleutel nie gevonde krége. Iederéén zaat al op z’n plaots, behalve Piejt en Kriest die zaten mè z’n tweje alleen mar mèr op de communiebank.
Toen de pastoor alle klééjkes en kandelaren op ut altaar opzij gezet ha, en nog ginne sleutel gevonde ha, lupt ie inins héél haostig nar de sacrestie um te kèke of dor soms de sleutel laag.
Toen Piejt en Kriest dè al diejen tijd af hȧn zitte kèke en de pastoor mè z’n wej kasuifel wijent en wapperent vur hullie dur, nor de secrestie liejp, zin Kriest tegen Piejte: “En nou haold ie de aks!!”
uit: de Kroniek nr. 2 van 2010 van Heemkunderking de Wojstap
