Mijn moeder heeft Alzheimer. Drie jaar geleden is ons mam gestopt met werken. Daar waar ze altijd al een tikkeltje chaotisch was, verloor ze steeds vaker het overzicht en verloor ze zichzelf in het werk wat jaren voor haar gewoon was.
Na een aantal onderzoeken in het ziekenhuis is mijn moeder, inmiddels bijna 2 jaar geleden, op 57 jarige leeftijd, gediagnosticeerd met Alzheimer.
Al snel na de diagnose verloor ze haar rijbewijs en gaat ze 2 dagen in de week naar de dagbesteding. De andere dagen worden ingevuld door hulp, ondersteuning en bezoekjes van familie en vrienden want lang alleen zijn gaat moeizaam en zelfstandig dagelijkse activiteiten ondernemen gaat niet meer.
Mijn moeder is niet meer de moeder die ze ooit voor mij was, waar we dagelijks belden en ze altijd met bovenmatige interesse, een goed advies of een luisterend oor klaar stond, komt er nu helaas niet veel meer dan een vlakke reactie als ik een verhaal vertel.
Gesprekken volgen is voor haar lastig, schrijven en op woorden komen is moeilijk, alles wordt steeds lastiger en de wereld voor haar steeds onveiliger..
Ik mis de fantastische mama die ze was, ik hou vast wie ze nog is en wat er nog is, ik koester , maar ik rouw voor wie ze niet meer is. Ik ben bang voor wat er komen gaat, ik vind het heel moeilijk dat het beeld van wie mama was, al vervaagd wordt doordat de mama die ze was, steeds verder verdwijnt.
Stik jaloers loop ik in een babywinkel waar dochters met hun mama samen shoppen, jaloers ben ik als ik überhaupt een oma zie oppassen. Ondanks dat deze zaken voor haar moeilijker zijn is ze dol op Dries en ik ben ieder moment dankbaar hoe ze daar zichtbaar van geniet. Maar ik zou zo graag hebben gehad dat Dries de oma kreeg, vol zorg en liefde, die ik altijd als haar dochter heb gehad. En ik zou haar zelf ook nog zo graag hebben zoals ze was. Zeker nu ik zelf moeder ben en 't 2e kindje komt. We zaten op 't einde zomer buiten te kijken naar een spelende opa met kleinzoon Dries. Toen mijn moeder vroeg waar is het kindje? Ik vroeg: welk kindje? Mama: er is iets met een kindje, een meisje? Ik: oh bedoel je het kindje in mijn buik? Oh ja zei mama weglachend, die stomme alzheimer. Ik lachte mee als een boer met kiespijn. Daarna heb ik gehuild met een angst hoe het gaat zijn. Waar ze vorig jaar in 2021 in april nog zelf met de auto spontaan langs kwam om naar een baby Dries te kijken, ben ik nu bang of ze de naam van ons meisje wel gaat onthouden, hoe snel het vordert. Hoe lang ze ons nog herkent, bang voor wat er komen gaat.
Om mensen met Alzheimer en hun families meer hoop te kunnen geven richting de toekomst wil ik graag wat doen voor de Alzheimer stichting. Om wat te kunnen doen is onderzoek nodig. Dus ik zet mij graag als collectante in om hiervoor wat te kunnen betekenen en daarbij vraag ik jullie hulp.
https://m.alzheimer.nl/c/collecte-2022-geef?p=48509462
Rowie van Vlijmen
