In de Brabantse Almanak van 1949 stond een verhaal waarin verteld wordt hoe de laatste wolf van Brabant aan zijn einde kwam.
Het bijzondere van dit verhaal is dat de hoofdpersoon een Dinthenaar was.
Hannes de Scheeper werd hij door iedereen genoemd. Hij heette Hannes van Helvert (1791-1872), was een boer uit Loosbroek, getrouwd met Mechel Perquin (1793-1849). Zij trouwden in 1814 en kregen 12 kinderen waarvan er 9 volwassen werden.
Hannes had een klein boerderijtje, maar moest het bewerken van de grond overlaten aan zijn vrouw en een knecht. Zelf hoedde hij schapen. Kortbij maar ook verder weg. Soms was hij weken van huis. Hij bezat schapen van zichzelf en als hij verder van huis trok, naar de Peel bijvoorbeeld, dan vertrouwden andere boeren hem ook hun schapen toe. Hannes genoot van het vrije leven in de natuur. Toen de kinderen groter werden liet hij weleens één van de jongens meegaan en leerde hun dan alles wat er van planten en dieren in het Brabantse land te leren was. Hij sliep ’s nachts op de grond, slechts gewikkeld in een deken. Voor de veiligheid was hij wel gewapend met een éénloops ruiterpistool, want je wist maar nooit.
Het liep tegen Kerstmis en het had nog niet gesneeuwd. Hannes was al een paar weken terug uit de Peel en zwierf nu dagelijks met z’n kudde in de schaars bevolkte omgeving Loosbroek. Deze dag was hij in de richting van Kaathoven gegaan. Tegen de middag graasde de kudde in de omgeving van het Wolvenbos.
Hij kende de verhalen van een oude grijze wolf, die zich in deze omgeving zou ophouden. Maar hij vertrouwde op zijn hond Thor en als de nood aan de man kwam, had hij altijd zijn pistool nog.
Op een gegeven moment ontdekten de spiedende ogen van Hannes dat een schaap afdwaalde naar een met gras, riet en biezen begroeide droge sloot, die tot aan de rand van het bos doorliep. Het dier had al grazend de sloot bereikt, toen de hond het inhaalde om het terug te brengen naar de kudde.
Maar waarom deed de hond zo vreemd? Waarom liet hij het schaap waar het was en stond hij zelf te grommen tegen iets dat in het riet nog voor het oog van Hannes verborgen was.
Nieuwsgierig liep Hannes naar de sloot. Aangemoedigd door de aanwezigheid van zijn baas, waagde de hond zich in de sloot en deed een verwoede uitval naar het dier dat hem woest en bang maakte tegelijk.
Maar Thor had zijn vijand onderschat. In een ommezien was het gebeurd. Jankend sprong de hond terug, op de voet gevolgd door een woedende grijze wolf. De hond zocht bescherming bij zijn baas.
De wolf, razend van woede en honger volgde zijn belager. Bliksemsnel trok Hannes zijn pistool. Een schot daverde en met een kogel door zijn kop viel de ouwe grijze, laatste Brabantse wolf, dood neer voor de voeten van Hannes de Scheeper uit Loosbroek.
Pas nu, ongeveer 200 jaar later, zijn de eerste wolven van een nieuwe generatie weer gesignaleerd. En ook nu hebben ze het op schapen gemunt.
Iedereen die geïnteresseerd is in dit onderwerp kan meer informatie vinden in de Heemkamer van HKK De Wojstap, Raadhuisplein 21a, Heeswijk-Dinther, welke iedere woensdagmiddag open is van 14.00 tot 16.00 uur. In de maand augustus zijn we echter gesloten.
De Wojstap Kroniek is het tijdschrift voor historische publicaties over Dinther, Heeswijk en Loosbroek van de Heemkundekring De Wojstap.
Dit artikel verscheen eerder in dat tijdschrift als
De laatste wolf van Brabant, Jan van der Leest, Wojstap Kroniek, 4e jaargang, 1982, nummer 4.
