De evangeliepassage van zojuist gaat over de ontmoeting van enkele vrouwen met de verrezen Christus, en de poging van de religieuze overheden om het getuigenis van die vrouwen over het lege graf te ontkrachten door middel van een leugen. Vandaag zouden we zeggen: door het verspreiden van nep-nieuws.
Welnu, het wegredeneren van zoiets onbegrijpelijks als de verrijzenis is van alle tijden. Dit gebeurt tot op de dag van vandaag. Zélfs veel christenen tonen zich verlegen met dit centrale geloofsgegeven, en haasten zich - vaak met een stortvloed van woorden - het getuigenis te reduceren tot een ongevaarlijke metafoor waarbij de vraag naar het al dan niet lege graf op voorhand al als onbelangrijk terzijde wordt geschoven…
We moeten echter goed bedenken dat het hier gaat om het getuigenis van heel gewone, betrouwbare mensen: van vrouwen die zeggen het lege graf te hebben aanschóuwd en de verrezen Christus te hebben ontmóet. En niet alleen zij, maar ook de apostelen en mensen uit hun directe kring.
De vraag is wat mij betreft dus niet zozeer: hoe kunnen we zoiets onbegrijpelijks als de verrijzenis verklaren, als wel: schenk ik geloof, ik persoonlijk, aan hun getúigenis? Anders gezegd: Staat mijn hart, staat óns hart open voor de tekenen die God ons schenkt, of blijven wij gevangen in de hoogmoedige vooronderstelling dat alles wat wij niet wetenschappelijk kunnen verklaren maar zonder meer naar het rijk der fabelen moet worden verwezen?
De verrijzenis als centraal geloofsmoment van het christelijk geloof verlangt een geloofssprong, juist voor ons, moderne mensen. Het verlangt een houding van bescheidenheid ten aanzien van de reikwijdte van ons verstand. De verrijzenis betreft een werkelijkheid die ons verstand ver te boven gaat. Dat kan ik niet aantonen of bewijzen, maar ik gelóóf het wel. Ik hoop dat wij allen dié geloofssprong durven wagen en ervan durven te getuigen!
Pastor Frank van Roermund o.praem.
Lezingen: Handelingen 2,14.22-32; Matteüs 28,8-15
