Overweging op de Parochiedag 1 september 2019
1. JJ: Welke plaats neem je spontaan in? In de kerk hebben veel mensen een vaste plaats. Waag het niet bij sommigen op hun plaats te gaan zitten! En de plaatsen achterin de kerk zijn vaak het eerst ingenomen.
Net zoals op school in de klaslokalen. De eerste rijen blijven vaak leeg en vullen zich pas wanneer er meer mensen aan de viering willen deelnemen. Jezus zegt in het evangelie: ‘Kom hogerop…’ We zeggen dat tegen de collectanten en de kosters, die zitten vooraan. Ze hebben dan ook een taak, ze vervullen een dienst.. En laten we niet vergeten de voorgangers, vandaag pastor Isabel en ik. Wij zitten altijd vooraan. Ik vind dit niet altijd plezierig, altijd in de kijker te staan… Hoe voelt dat bij jou, Isabel?
2. IvB: ieder van ons is de gave van de Geest gegeven tot welzijn van allen….
Nee, dat voelt zeker niet altijd plezierig, alsof dingen van mij afhangen. Dat denk ik zeker niet. En toch is het ook goed om zichtbaar te zijn want we mogen gezicht geven aan de blijde boodschap.
En dat is gelukkig niet alleen een taak van ons als pastors maar een taak van ieder mens. In de eerste lezing horen we al over de heilige Geest, deze Geest geeft aan alle mensen een gave, ieder mens mag zijn/haar talent inzetten. In vers 7 staat zo mooi ‘Maar aan ieder van ons wordt de openbaring van de Geest gegeven tot welzijn van allen’. Wat mij aanspreekt in deze zin dat het niet gaat over het welzijn van het individu maar welzijn voor ons allen. Om het te vertalen naar onze parochie naar welzijn van onze gehele parochie. Zo is ieder mens geroepen, zo ook jij Joost, Kun jij daar eens iets meer over vertellen over geroepen mensen?
3. JJ: Zeker! Volgens mij gaat het steeds over waartoe je je aangetrokken voelt. Die Paulus heeft gewoon gekeken naar een parochie in zijn dagen in de havenstad Korinte. Hij zag allemaal christenen en ontdekte verschillende talenten onder hen. Als wij het hebben over talenten en gaven bij mensen, het talent van luisteren, van leiding geven, of zaken uitleggen, of mensen in nood helpen, dan lijkt het alsof zo iets dan van meet af aan in je zit. Een soort DNA. Bij mij is het zo niet gegaan. Ik denk dat ik met mijn gaven ook heel ergens anders terecht had kunnen komen. Wanneer ik terugkijk op mijn leven dan zie ik dat andere mensen mij geroepen hebben om me in een bepaalde richting te ontwikkelen. Ik heb het toegelaten en dan voed je in je zelf ‘de goede wolf’ zoals in een sprookje wordt verteld, en niet ‘de slechte wolf’. Ik heb ontdekt hoe belangrijk het is om anderen te stimuleren om die ‘goede wolf’ in hen te voeden. Het ‘samen-leven’ groeit dan met de gave die ieder ontwikkeld heeft.
Isabel had jij niet een voorbeeld van de blokkendoos?
4. IvB:
Ja bij het lezen van de tekst moest ik daaraan denken. Misschien kent u het beeld ook wel. Wanneer je met een klein kind samen een toren aan het bouwen bent. Jouw taak als volwassene is de toren op te bouwen en wat doet het kind als je de top bereikt hebt, als je al zo ver komt? Dan gooit het kind de toren om. De taak van het kind is omgooien en jouw taak is bouwen. En samen beleef je er plezier aan. Zo is het volgens mij ook in onze parochie samen mogen we bouwen en ieder mag daarin zijn/haar eigen deel in hebben. Ik vind het zo mooi dat we sinds een paar weken één communiewerkgroep hebben binnen onze parochie. Samen met 12 enthousiaste vrijwilligers gaan we de kinderen voorbereiden op de eerste communie.
Dan zijn we natuurlijk nog wel gericht op onze eigen parochianen, maar er zijn nog meer mensen. Hebben we daar ook oog voor in onze parochie? Wat denk jij Joost?
5. JJ: Er blijft toch iets in dat evangelie, Isabel, dat me ook belangrijk lijkt. Jezus heeft het over de mensen van buiten. Nodig niet alleen je vrienden, buren, familie uit, maar ga naar de straten en pleinen en nodig iedereen uit. Wanneer je bij je eigen volk blijft, dan krijg je snel een ‘voor wat, hoort wat’. Echte liefde, echte naastenliefde zoekt ook de drop-outs, de zeer kwetsbare mensen op. Ik denk zelfs dat je hieraan kunt herkennen of een parochie echt van Jezus is. Ik heb gehoord van een pittige vrouw die verhuisd was naar een voor haar nieuw dorp. Ze ging ook naar de kerk en na de viering keken de parochianen met afstand naar haar: een vreemd iemand en spraken haar niet aan. De pastoor had haar wel gezien en maakte een praatje. Ik hoorde later dat ze in die parochie een mooie verantwoordelijke klus op zich genomen heeft. Je moet wel gewekt worden in je talenten, te dienste van al die anderen. Paulus zou zeggen: ten dienste van dat Lichaam van Christus dat we samen zijn.
6: IvB
Een mooi voorbeeld Joost hoe alle mensen zich kunnen inzetten. Ieder op zijn haar eigen manier. En om dan terug te komen op jouw opening. Mensen zitten vaak achter in de kerk. Misschien is dat in de kerk wel de beste plek. Ik stel voor dat iedereen op de plek mag zitten waar hij/zij graag zit. Maar dat we ons wel allemaal inzetten voor een parochie waarin iedereen zich welkom voelt. Parochianen van alle locaties én mensen van buiten af. Want dan gaat het er niet meer om wie op de beste plek zit of hoe belangrijk iemand is, zoals de gasten op het feest van de gelijkenis van Jezus. Dan gaat het over oog hebben voor de mensen om je heen en dat te doen wat jij goed kunt naar het voorbeeld van Jezus.
Joost, bouw jij mee aan zo’n parochie?
En u / jij bouw je ook mee?
