De slachter kùmt
Ès ’t vruger allerhèllige waar geweest, kwam de slachter Harrie Manders ut Dinther bons altijd un vèrke slachte. Onze vodder ha dan unne volle kittel hèèt wotter klaor.
Harrie Manders 1902-1997
Hij din dan ‘t vèrke ’n taauw aon zunne achterste póót, en zo brochte zum aachter ’t haus op de stoep. Dan strupte Har- rie z’n mouwes op. Ik weet nog, hij ha van die héél lang haor op z’n èèrm. Essie dan ’t vèrke ge- stoke ha, din ons moeder alted ’t bloewd opvangen, um bloewdworst van te make.
Ons Moeder ha van te vurre, in de keuke 2 borrels vur de raom klaor staon, die onze vodder en Harrie dan opdronken vur dèsse begonne. Mè d’n borrel in d’r haand, stonne ze allebei vanut de keuke dur de raom nor buite te kèke, en te skatte we ’t vèrke zu wéége. En ès ons moeder kloor waar, dan din ze niks ès ruure dur ’t pènneke bloewd, want dè mog nie stolle zin ze alted. Onze vodder sjouwde ’t héét wotter aon, en Harrie begon te skrappe. Wij moge dan alted gôn stôn kèke, en dan vroege wij: “Harrie krège wij de bloos”. Daor dinne wij unne rommelpot van make, um mè de vastelovund mè gaon te rommele. Ik weet nog goewd, dè Harrie dan zin:
“Wie ’t vèrke z’n gat kust, kreg de bloos”.
“Dè doe ik dan,” zin Piejt van Jan Bid, die ok bons waar. “Mar dan moete urst z’n gat ’n bietje skôn make,” zin Piejt.
Harrie viejt de start van’t vèrke umhog, en makte ’t gat skôn mè héét wotter.
Piejt ging op z’n kniejes liggen, um ’t gat te kusse. Harrie zette zunne voewt op ’t vèrke zunnen buik, en terwijl Piejt zunne mond op ’t vèrke z’n gat din, douwde Harrie mè zunne voewt op ’t vèrke zunnen buik. Ge begrèpt wel wètter dan gebeurde, ‘t gezicht van Piejte zaat vol stront. En Harrie moes dan alted gruwelijk laage, en dan zinnie:
“Jonge, ge het de bloos dik en dùbbel vurdiend.”
Nao ’n por dage kwaampie ’t vèrke afsnèje, ofwel kort make. En dan moes onze vodder de kèrme- nij alted nor de pestoor brengen. Hij bèlde op de pasterie ôn. De pestoorsmeid din open, en zin: “Kom binne, ge trèffut. De pestoor is thuis, lopt mar dur nor z’n kamer.” Hij gaf z’n kèrmenij af aon de pestoor die toevallig net zaat te éte.
“Gôtter zitte,” zinnie en ondertusse worde er over alles gebuurt, dè witte wel. De pestoor aater goewd van, ok hattie ’n grote fles wijn op toffel stôn.
En terwijl ie z’n glas in z’n haand ha, vroegie zoo tusse twéé slokke deur, hoe het op de boerderij waar.
“O, goewd”, zin onze vodder die de ju in ha dèttum niks geprizzenteerd wier. “Alleen dè ons zog tenaacht gebagt hi, mè dèrtien bagge, en ze kan d’r mar twèilef vuje, want ze hi unne mèm te wènnig, dè is ’n groot probleem.”
“En hoe moet het dan met die dertiende big”, zin de pestoor.
“Och….. die moet ’t mar af zitte kèke” zin onze vadder, “net ès ikke.”
Harrie van Helvoort.
uit: de Kroniek 2012 nr. 2 van de Heemkundekring de Wojstap