In ons vijfde artikel uit deze reeks zijn we bij Gerda (72 jaar) op de koffie. Ook Gerda had moeite met lezen en schrijven en wilde dat graag verbeteren. Net als bij Henk (te lezen in een eerder gepubliceerd artikel) gebeurde er iets waardoor ze over een drempel stapte en er aan ging werken.
‘Ga maar achter in de klas zitten en kijk maar wat je kunt’
Als klein meisje, de jongste uit een gezin van vier, ging ze met tegenzin naar school. Ze was bang en huilde veel in het begin, had ook niet op de kleuterschool gezeten. Al vrij snel zei de meester dat ze maar achter in de klas moest gaan zitten en ‘kijk maar wat je kunt’. En zo worstelde ze zich de hele lagere schooltijd door en liep een grote achterstand op.
Ook heeft ze nog een jaar op de huishoudschool gezeten, maar ging uiteindelijk al op jonge leeftijd werken op Coudewater in de huishoudelijke dienst. Gerda heeft er vijftien jaar met veel plezier gewerkt.
Later trouwde ze en kreeg kinderen, haar eerste dochter heeft maar een dag geleefd. Na haar kreeg ze nog een dochter. Gerda was handig op de naaimachine, maakte alles, van jurkjes, broekjes, jasjes, Gerda draaide er haar hand niet voor om. ‘Leren kon ik niet, maar ik kon wel alles maken met mijn handen’. Boodschappen doen was soms lastig, omdat ze niet goed begreep wat er op de verpakking stond. ‘Ik vroeg dan aan een medewerker waar ik iets kon vinden, kreeg altijd hulp. Ook bij de Rabobank liep ik zo naar binnen als ik vragen had over geldzaken of verzekeringen, daar kenden ze mij. Toen de bank sloot zijn we overgestapt naar de Regiobank’.
Op deze manier hield ze alles draaiende en maar weinig mensen hadden in de gaten dat ze zo slecht kon lezen en schrijven.
‘Oma je kunt toch gewoon naar school om iets te leren’
‘Toen we kleinkinderen kregen gingen we natuurlijk ook met veel plezier oppassen’. Verhaaltjes voorlezen aan haar kleindochter, samen hadden ze de grootste lol. Tot op een dag het meisje mee begon te lezen. ‘Oma dat staat er niet’, zei ze. Gerda ging door de grond van schaamte en was heel verdrietig. De moeder vertelde later aan haar dochtertje dat oma niet zo goed kon lezen en schrijven, waarop het meisje zei: ’Oma je kunt toch gewoon naar school gaan’.
En zo ging het balletje aan het rollen. Via Ons Welzijn kwam ze op school terecht in Heesch in de bibliotheek. In april 2016 was het dan zo ver. ‘Met lood in mijn schoenen ging ik voor het eerst weer naar ‘’school’’, inmiddels dus al weer vijf jaar.
Op maandagmorgen zijn we met ongeveer 8 personen, van verschillende leeftijden. In kleine groepjes krijgen we les in taal en rekenen. Ik zou het voor geen goud meer willen missen, al moeten we het nu doen met beeldbellen en daar heb ik een hekel aan. Ik heb veel liever gewoon les van de docent. Heb heel veel te danken aan Lette en de vrijwilligers en zal blij zijn als ik weer naar school mag’, besluit ze, maar is trots op wat ze al heeft bereikt.
Tekst: Wilma van Zoggel